Ze lijken heel rustig te zijn, liggen beide lekker op het vloerkleed. De één zoekt de zon op, de ander juist niet. Wat beiden gemeen hebben is dat ze heel ver weg lijken, in diepe slaap, terwijl ze van deze rust ineens voluit alert kunnen zijn. Er hoeft maar een kinderfietsje of een busje van een bezorgdienst voorbij te komen en dan kan het feest beginnen. Ik heb het over onze honden, een Herder en een Drentsche patrijs. Jouw lijf doet overigens hetzelfde, dat kan ook van schijnbare rust ineens gespannen zijn. Als je verder leest, ontdek je wat je kunt doen in zo’n situatie.

Beiden voelen mijn onrust al aan
Als ik zo naar ze kijk dan lijken ze zich niet bewust te zijn dat ik hier aanwezig ben, maar zoals zo vaak: schijn bedriegt. De dagen dat ik niet lekker in mijn vel zit, of als er iets gebeurt in mijn werk dat ik licht ongemakkelijk vind, dan zijn de dame en heer anders. De Drenth komt dat steeds bij me staan, ze voelt mijn onrust aan. De Herder daarentegen lijkt heel rustig te liggen, maar is intussen wel alert. Dit laat zich bij hem zien door scherp te zijn op dingen die buitenshuis gebeuren; hij vliegt op om niets, als door een wesp gestoken. Mooie aangevers zijn het daarin, juist omdat ik via hun gedrag kan zien dat er onrust zit binnenin mezelf. 

Laat me met rust, ga weg
Meestal reageer ik boos als zij zo aan me vastkleeft en hij om niks met volle kracht blaft. Het kan me echt naar een randje duwen van woede vanuit machteloosheid: ‘zien jullie dan niet dat ik ergens mee bezig ben, dit moet af, ik wil rust in de keet!’ Stil gaan staan om te voelen… bij mij levert het me in eerste instantie alleen maar op dat ik me boos en gefrustreerd voel door hen, daarbij wijzend naar iets buiten mezelf genaamd twee viervoeters die me met hun trouwe ogen aankijken. Het doet me zeer om mezelf zo boos te zien tegenover twee zulke trouwe huisdieren.

De wijze stem binnenin fluistert, luister!
Ik voel ineens dat wijze stemmetje dat zegt dat ik onder de boosheid en machteloosheid moet kijken. Ik blijf stil zitten en kom terecht bij een van deze dingen:

• Er is iets nieuws in mijn werk dat ik spannend vind.
• Ik heb gisteren niet uitgesproken wat me dwarszat.
• Ik heb me gevoegd in een samenwerking terwijl ik voel dat het niet klopt.
• Ik heb me uit de tent laten lokken door een opmerking van mijn collega.
• Ik zit weer die vuile was bij elkaar te rapen die om de bijna lege wasmand op de grond ligt, hoezo niet gewaardeerd voelen?

Van aanpassen en pleasen naar opluchting
De Drenth kijkt me onderzoekend aan, legt haar koppie voorzichtig op mijn bovenbeen terwijl ze blijft kijken. Ik kijk naar de honden en veeg samen met de laatste traan, die kriebelt op mijn wang, mijn frustratie weg. “Jullie kunnen er ook niets aan doen, ik zat gewoon weer eens in mijn oude rol van aanpassen en pleasen.” Ik pak de telefoon en maak een belrondje om dingen op te lossen. Ook maak ik een niet mis te verstaan A4-tje met een grote pijl erop dat ik boven de wasmand hang. De tekst luidt: Vuile was in de wasmand, sokken en andere dingen die ernaast liggen worden voortaan niet meer gewassen. Klachten mag je bij jezelf indienen. Ha, dat voelt goed.

Jouw wijze lichaam wijst de weg
Heb je geen honden die je wijzen op wat er wringt in het leven? Dan wijst je eigen lichaam er wel op. Een hogere licht snellere ademhaling, je linkerknie of rug die zeurt of misschien heb je een kuchje dat er normaal niet is. Mijn tip is om twee minuten te nemen om deze punten te volgen:

• Ga zitten waar je niet gestoord wordt, desnoods op de wc.
• Kijk waar de oorzaak zit (zoals het slechte weer, slecht geslapen, raar gegeten of die collega die je verkeerd aankeek).
• Merk op dat je naar iets of iemand buiten jezelf wijst als schuldige, je legt hierdoor de macht bij degene of datgene.
• Stel jezelf gerust met de woorden dat je het goed doet.
• Blijf vervolgens rustig zitten en geef jezelf toestemming om te voelen wat er binnen in jezelf aan de hand is.
• Ga eventueel nog een laag dieper tot je ineens een diepe zucht voelt of zachte tranen gevolgd door een gevoel van opluchting.
• Blijf nog even rustig zitten en geef jezelf een schouderklopje met de woorden: ‘goed gedaan, alweer iets ouds opgeruimd.’

Koffiemomentje
Over wijzen naar de ander lees je meer in dit blog: Waarom is het uitspreken van ‘het spijt me’ zo helend? Raakt dit blog iets in je en schud ik iets wakker waardoor je een koffiemomentje wilt? Geef me dan een seintje via deze pagina: https://annekewilbers.nl/contact/.