Voor hoeveel van ons zou ‘het spijt me’ intens helend zijn om te horen, alsnog, zelfs over de dood heen? Dat vroeg ik me af tijdens een intens mooi gesprek met Jenny. Haar woorden raakten me diep en ik neem je graag een klein stukje mee in het verhaal.
Er was een sterk verlangen geweest naar bescherming door haar moeder, een verlangen naar meer dan alleen de fysieke zorg die ze wel kreeg. De koestering en zachtheid heeft ze moeten missen thuis, zoals ik zo vaak hoor. Alleen bij Jenny ging het verder dan het gebrek aan koestering, er kwam al in haar vroege jeugdjaren ook een fysieke onveiligheid bij. Gelukkig bleek Jenny een enorme natuurlijke veerkracht te hebben waarmee ze zich in haar leven wist te redden, alleen echt gelukkig zijn is iets anders dan dat. Met het ouder worden voelde ze meer en meer dat ze tekort was geschoten naar haar kinderen. Dat ook deze drie volwassenen de zachtheid en veilige bedding, veilig gehecht zijn, moesten missen.
Op weg naar krachtig leven
We praatten over wat ze allemaal gedaan heeft om haar oude pijn en het gemis te veranderen, de persoonlijke ontwikkeling op te pakken en weer krachtig in het leven te staan. Op een dag, kort na haar 63e verjaardag kwam de gedachte bovendrijven dat ze alsnog het gesprek met haar volwassen kinderen aan moest gaan. Daardoor kunnen zij en hun kinderen – zonder belast te zijn met het oude verhaal – het leven verder vormgeven.
“Het spijt me”
Jenny maakte een reuzesprong door in dat gesprek de volle verantwoording te nemen en zich niet te verschuilen achter het eigen slachtoffer zijn. Ze vertelde hen dat ze spijt had dat ze niet meer had kunnen geven aan geborgenheid, onbevangenheid, warmte. Ze legde haar handen op haar hart terwijl ze haar kinderen een voor een aankeek: “Het spijt me.” Woorden die in alle eenvoud zo ontzettend veelzeggend zijn.
Helende woorden in alle eenvoud
Ik was stil, keek haar aan en zei precies de woorden waarmee ik dit blog begon: ‘voor hoeveel van ons zou dit intens helend zijn om te horen, alsnog, zelfs over de dood heen?’ Kippenvel kreeg ik er van en de heling die uit ging van deze woorden is intens voelbaar. Laat het maar eens door je heen gaan, het beeld dat je moeder dit vanuit haar hart op je overbrengt. “Het spijt me.” Misschien zelfs dat je dit tegenover je eigen kinderen kunt zeggen, met name als de relatie met hen moeizaam verloopt.
Wat een mooi cadeau geven wij als moeder mee
aan onze kinderen en kleinkinderen
als we dat doen vanuit ons hele zijn.
Pak je eigen kracht terug
Dit verhaal kan voor sommigen klinken als schuld moeten bekennen terwijl je zelf ook slachtoffer bent van de omstandigheden. Van je ouders, de kerk, pesters of wat dan ook. Waarom is het uitspreken van ‘het spijt me’ dan toch zo helend? Ook voor jezelf als je de ‘maar ik kon er ook niets aan doen, want….’ weglaat. Niet om je verhaal minder belangrijk te maken, niet om jou de schuld toe te schuiven. Maar om te stoppen met wijzen naar anderen om je eigen kracht weer terug te pakken.
Door te wijzen naar de ander,
wie of wat dat dan ook is,
leg je de macht over jouw leven buiten jezelf bij de ander
en dát is precies wat je niet wilt.
Jij hebt jouw leven vorm te geven
Jij hebt jouw leven vorm te geven, net als Jenny. Zij kreeg de pijn, onveiligheid, frustratie uit de oorlogsjaren van haar ouders doorgegeven. Zo gaat dat, want wat je zelf niet hebt ontvangen, kun je ook niet doorgeven. En andersom: als je pijn hebt ontvangen, geef je pijn door. Als je dit oppakt dan bevind je je in goed gezelschap van alle vrouwen die je voorgingen. Het is een heldinnenreis die Jenny liep.
Wil jij vanaf nu ook je leven zelf vorm geven? Boek dan een gratis gesprek, ‘het koffiemomentje’ met mij is een mooie eerste stap.
