Klein, met zwarte pootjes van het zand, speel ik mijn dagen aan elkaar, daar in Ootmarsum. Ik rol door het hoge gras zoals alleen een klein kind kan. Veilig in deze bedding van mensen waar ik thuishoor. In mijn geboortegrond gedurende dit leven. Het diepe verlangen naar iets anders is er nog niet.

Een keuze om hen geen pijn te doen, wel mezelf
Ik liep nu, 20 kilometer verderop, door een dorp waar ik voor het eerst op kamers ging. Ik volgde mijn opleiding tot docent daar waar ik nog niemand écht kende. Ik wilde liefst niet op die plek zijn, had een andere droom voor mezelf en die speelde zich af in Amersfoort. Maar ja, mijn ouders waren sterker dan ik in deze keuze en ik voegde me om hen niet nog meer pijn te doen na het dodelijk ongeluk van mijn zus (lees hierover in mijn vorige blog). Ik deed mezelf pijn om hen geen pijn te doen, ook al zag ik dat toen nog niet zo. Hoorde ik hier thuis, op deze school, op deze opleiding? Nee, mijn hart is in een ik weet niet waar-land.

Waar is de basis van mijn bestaansrecht?
Een voor mij vreemde mooie wereld, genaamd het land van Maas en Waal, diende zich aan als eerste serieus volwassen plek waar ik volgens mijn mensen-plan les zou geven, mijn leven vorm te geven. ik had mezelf door mijn opleiding geworsteld, ongelukkig met mezelf en de wereld. Mijn zelfvertrouwen was puur gebaseerd op het onderwijspapiertje, niet op innerlijk weten dat dit past bij mij. Ongeveer hetzelfde gebeurde hier. Ook op deze plek bivakkeerde ik vier jaar van mijn tijd waarin ik leerde dat ik niet in het reguliere onderwijs pas. Wat doe ik in vredesnaam hier, als een soort politieagent tussen 28 leerlingen? Tussen collega’s die hun best doen me welkom te heten, maar waar ik niet mijn basis voel. Ik besefte dat ik ook hier niet hoorde.

Een nieuwe taak gevonden, voor dat moment
Terug in het Twentse land was er een nieuwe wereld mogelijk voor mij. Welke woorden ik ook gebruik hier, ze zijn te klein en beperkend voor dit: Twee kinderen en een korte zwangerschap daar tussenin maken mij tot moeder van drie, een geheel nieuwe dimensie liet zich zien. Door hen een thuis te geven kreeg ik zelf ook een nieuwe basis in de wereld! Een tijd van vallen en opstaan, maar nu met een taak die alleen ik zou kunnen vervullen: mijn kinderen een basis meegeven waarmee ze de volwassen wereld aankunnen.

De aarde waarop ik loop
Ook nu, in 2022, is er weer dat gevoel dat ik een vreemdeling ben. Ik besef dat er wel een constante factor is in mijn wereld, de aarde waarop ik loop. Hierin kan ik nog steeds zwarte pootjes halen en rollen in het hoge gras. Buitenstaanders kunnen me dan vreemd aankijken, maar dat deert me niet, ik ben even weer dat kleine kind van toen. Ik speel weer meer en meer, kleur mijn eigen leven en mag daarin zorgen voor mezelf. Ik sta het mezelf toe!

Ergens daar ligt mijn thuisland
De andere constante is de hemel, het universum, of welke andere naam jij wilt gebruiken. Ergens daar ligt mijn thuisland. En terwijl ik dit schrijf, is het verlangen weer hevig. Tegelijk herinner ik me deze gouden uitspraak: maar ik heb het hier te doen! Dus Anneke, pootjes op de grond en schrijven, want als ik maar één iemand hiermee mag raken die zich nu alleen voelt en zo sterk verlangt naar haar thuisland dan is het goed. Dan heb ik mijn basis in de wereld weer gevonden, voor dit moment.

Voel je welkom
Wil je net als ik toentertijd iemand die jouw issues niet oplost, maar je de inzichten en kracht geeft die je nu goed kunt gebruiken? Voel je dan welkom, hier….