De kleine spring in’t veld dartelt door de straat naast haar moeder, veilig en wel in haar eigen nog kleine wereldje van Ootmarsum. Ze houd van huppelen en springen, van spelen en bloemetjes plukken. Deze vlecht ze tot mooie kransjes, daar is ze goed in ook al is ze nog jong.

Op haar onbevangen manier
Haar handjes zijn handig, net als die van haar vader en moeder. Beiden kunnen maken wat ze zien of bedenken en dat lijkt hun dochter als een mooie erfenis mee te nemen, het leven in. Ze houdt ervan om op haar onbevangen manier mensen blij te maken. Dat lukt als vanzelf door een glaasje ranja te drinken met haar tante of door zandtaartjes te bakken met haar jongste broertje. De zes kinderen hebben altijd plezier samen, kunnen bijna zonder woorden door het leven. 

Met gemak en vriendelijkheid
School is leuk, de andere kinderen zijn leuk. Het kleine schriftje staat vol met stempels die geplaatst zijn door de zuster waar ze les van heeft in de eerste klas. De stempels geven aan dat ze de oefening goed heeft gemaakt. Met gemak en vriendelijkheid vult ze de schooldagen. Tot het moment dat de harde buitenwereld de school binnenstapt, in de vorm van de schooltandarts, gaat het goed met Jenneke. 

Er wordt een zaadje geplant
Diezelfde week is er een voorleesmiddag waarin de kinderen ieder een alinea uit het boekje moeten voorlezen. Hieraan gekoppeld is een prijsje voor de beste van de klas. Er wordt die dag een zaadje geplant in het meisje, een zaadje van vergelijken met anderen. Hier wordt een hartgrondige hekel aan competitieve spelletjes en sporten geboren, inclusief een hartnekkig ‘Ik ben niet goed genoeg’. Dit alles speelde zich af rond 1964.

Jezelf weer horen en zien
We maken een sprong in de tijd, naar 2024. Ik hoor mezelf rustig vragen: “Hoe zou het voor jou zijn als je je weer krachtig zou voelen? Wat is er veranderd als je je weer gehoord en gezien voelt, beter gezegd als jij jezelf weer kunt horen en zien? Je vertelt dat de laatste jaren steeds zwaarder werden en dat je op dit moment alleen nog maar kunt huilen. Niets helpt en zelfs je man vraagt je al of je nu echt wéér iets nieuws wilt gaan doen om je beter te voelen, waar breng je toch al dat geld naartoe?” Nasnikkend beaamt ze wat ik zeg en ik denk aan mezelf een aantal jaren geleden. 

Een voorzichtige glimlach
Mijn ingeving blijkt een goede te zijn; ik vertel Jenneke over mij als kleine spring in’t veld, hoe dit vrolijke kind later volledig buiten beeld raakte en hoe ik mijn antwoorden pas vond nadat ik de 50 voorbij was. Ik hoor een voorzichtige glimlach aan de andere kant van de lijn. Er is een opening gemaakt naar een nieuwe andere toekomst en de ‘ja, ik wil met jou in zee gaan’ klinkt nu stevig, heel anders dan het eerdere vastklampen aan mij als laatste strohalm. 

Lichter en overzichtelijker
Ik kan alleen maar blij zijn voor haar, blij dat er zo’n dapper mens aan de andere kant aan de lijn zit en blij omdat ik weet wat dit haar gaat brengen. Het is nog altijd zo dat ik het niet voor haar kan oplossen, wel zet ik de energie binnenin haarzelf in beweging op mijn geheel eigen manier. Daarmee wordt de reis naar wie ze wil zijn lichter en overzichtelijker, ze hoeft het niet alleen te doen. Zoals ik tegenwoordig vaak zeg vormen we een magisch duo: “jouw intentie tot transformatie naar je eigen-wijsheid, en ik met mijn liefdevolle helende krachten en helderheid van geest.”

Tijd om zingend door het leven te gaan
Heb jij net als Jenneke het diepe verlangen naar aanpakken wat nu nog onmogelijk lijkt? Stel dan niet langer uit, want elke dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Het is tijd om weer zingend door het leven te gaan, dus geef me een seintje om te onderzoeken of we een match hierin zijn. Je vindt me hier voor een belletje of een koffiemomentje.