Na een maand invallen als docent huishoudkunde loop ik als een schichtig vogeltje zo dicht mogelijk langs de etalages om de boodschappen te doen. Een grote angst om leerlingen tegen te komen houdt me tegen om vrijuit van het mooie voorjaarsweer te genieten. In de les hoorde ik van een leerling dat de klas er trots op was dat ze de vorige docent hadden weggepest, ‘ze deed zo zielig’. Een mengsel van angst en afschuw voor zoveel dwaze trots kruipt onder mijn huid om pas na jaren te kunnen oplossen.
Lesgeven blijft leuk, ik bent heel creatief in dingen uitleggen en ik wil altijd snappen waarom mensen doen wat ze doen. Er zit een glimlach op mijn gezicht als ik zie dat het spreekwoordelijke kwartje valt. Tegenover mij zit een stralend mens als ik zeg: ‘ik ben blij bent dat ik je heb kunnen helpen’. Voortaan kan deze onzekere jong-volwassene verder met het gevoel dat het helemaal niet zo moeilijk bleek te zijn. Dit is een regelrechte win-win situatie.
Met een doffe knal terug in de tijd
Intussen zat er diep binnenin mij nog wel dat gevoel niets waard te zijn. En als ik het zo zeg, dan voel ik de pijn weer kruipen. BAM, terug in de tijd. Terug naar de pestkoppen die me het gevoel gaven er niet toe te doen en er niet bij te mogen zijn. Het is te gek voor woorden dat dit na al die jaren pas zo duidelijk is, ondanks alle hulp die ik al heb gehad.
Loste dit iets op?
Telkens als dit soort oude dingen tevoorschijn kwamen had ik een vijftal oplossingen, dacht ik:
- Net doen alsof ik gek ben en gewoon leuke dingen doen. Probleem opgelost?
- In het drama kruipen, heb het er steeds weer over. Dit levert aandacht op en opmerkingen als ‘wat erg voor je, zulke kinderen moesten ze ….’!
- Ik kan in koopgedrag verzanden.
- Wat denk je van chocolade of ander eten waar ik op het eetmoment heel blij van lijk te worden, voor eventjes.
- Een heel andere variant is om veel aandacht aan anderen te besteden, zorgen voor de ander. Dit kan ik doen terwijl zij dat vaak niet echt nodig hebben of zelfs prettig vinden.
De eerste en tweede strategie heb ik jarenlang toegepast. Over het algemeen met weinig succes, omdat het me doodmoe maakte om die schone schijn op te houden. Binnen in mijn eigen veilige omgeving vielen de tranen des te meer. Bovendien is ‘zulke kinderen moesten ze….’ niet eerlijk naar die leerlingen van toen. Zij waren ook alleen maar slachtoffer van hun eigen situatie en wisten niet beter.
Het lijkt of je zorgzaam en liefdevol bezig bent
Methode drie en vier zijn algemeen bekend, ook geen oplossing. De oplossing van nummer vijf wordt vaak gebruikt, met name door vrouwen. Het lijkt dan alsof ze heel zorgzaam en liefdevol bezig zijn terwijl er ook geregeld een oude pijn achter zit.
Verstikkend
Vaak zie ik zorgen voor en pleasen om me heen gebeuren als ook de moeder een (over)zorgende houding had in het leven, tot verstikkend aan toe. Dan krijg jij zelf geen ruimte om te ademen, soms zelf letterlijk. Als jij nu je adem vasthoudt omdat je denkt dat er geen echte oplossing is, adem dan nu uit en neem jouw ruimte in. De ruimte die rechtmatig van jou is, alleen al door het feit dat je toen geboren bent.
Zonder masker leef je als je echte jij
Jouw echte jij was er altijd wel. Je was haar niet kwijt, zij zat alleen verstopt achter een masker of muur omdat het leven toen zo’n pijn deed. Wat helpt om weer de blije jij te zijn is de oude situatie ontmaskeren, inzicht krijgen hoe het ooit is ontstaan en er vanaf nu anders naar te kijken. Daarmee neem je de macht – die jij de ander over jouw leven hebt gegeven – terug.
Jouw gevoel wil gezien worden, zonder oordeel, zonder wegduwen, zonder dat een ander met je gevoel aan de haal gaat. Jij, mooi mens, wilt zonder oordeel gezien en gehoord worden, met oude pijn en al. Dáár word je op den duur een happy mens van, maar dan écht.
Ik begeleid je met liefde
Als mijn woorden pijn wakker maken en het verlangen om je eigen ruimte in te nemen is groot, weet dan dat hier iemand zit die dit kent en jou met liefde begeleidt. De bal ligt bij jou, je vind me hier.
