“Met lef jezelf laten zien.” Deze titel las ik vanochtend en hij raakte me, diep van binnen. Lef hebben is een regelrechte tegenhanger van de zinnen die vorige week uit mijn pen kwamen: ‘Als kind liep moeder vaak zachtjes  op kousenvoeten door het huis omdat oma stevige hoofdpijn had, een begrijpelijk iets. Het pijnlijke is dat moeder 45 jaar later nog steeds niet vrijuit op een paar stevige hakken onbevangen rondloopt. Ze sluipt als het ware op haar tenen door het leven.’ Hoe kunnen we het dan hebben over lef om jezelf te laten zien?

Het grote zwijgen
Op de tenen door het leven gaan ken ik maar al te goed, zwijgen over wat zo graag geuit wilde worden. Vervolgens dat zwijgen meedragen terwijl het al lang niet meer nodig is. Ik zweeg vaak omdat mijn moeder het zichtbaar zwaar had na het overlijden van mijn zus. Mam zweeg bovendien over het verdriet door jong verlies in haar leven. Ik hield mijn mond over mijn gevoel om te voorkomen dat zij zich terugtrok in haar verdriet-bubbel. Dubbel lastig als je als puber mag dealen met het verlies van zus én een onbereikbare moeder. De grootste erfenis lag verborgen in het niet leren uiten waar het over mag of moet gaan. Zo werd het balletje al zwijgend doorgegeven.

Het vrolijke kind is uitgewist
Als je nu denkt dat het gemakkelijk te leren is om je te uiten, laat me je dan uit de droom helpen. Als kind ontwikkel je manieren van zelfbescherming om afwijzing niet te voelen, het zijn juist deze manieren die het leren uiten moeilijk maken.

• Ik glimlach tegen iedereen die ik tegenkomt ook al voel ik me niet zo
• ‘Het gaat goed’ is het muurtje om mijn emoties
• Ik zeg ja op een verzoek van een ander, zonder na te denken of dat voor mij wel wijs is
• Ik heb me zo vaak aangepast dat ik bijna niet meer weet wie ik nu bent in het spel van mijn leven
• Ik houd graag controle, grip op het leven
• Ik laat mijn partner, kinderen, collega’s geregeld voorgaan om discussies uit de weg te gaan
• Ik ben degene die opruimt als iedereen weg is
• ‘Laat mij dat maar doen’ is een zinnetje dat vaak uit mijn mond komt voordat ik het doorhebt
• Ik maak me klein en onzichtbaar om gedoe te voorkomen

Om de pijn van nog meer afwijzing te voorkomen heb ik mij deze manieren (en nog meer) aangeleerd. Ik vertel met een gerust hart dat ik ze zonder het te weten heb toegepast tot ik de 50 royaal voorbij was.

En jij?
Herken je dit? Hoeveel vinkjes zet jij in deze voorbeelden als jezelf herkent? Is het vrolijke kind in jou ook ooit uitgewist? Dan raakt het mij diep in mijn ziel, omdat ik het zo herken. Als jij nu door dit blog voelt dat het de hoogste tijd is om in beweging te komen, neem dan contact met mij op. Ik leer het je graag om dat vrolijke kind in jou weer wakker te kussen. Je vind me hier.