Dauwtrappen met een groepje jongelui van de dansles, zou het werken? Eerlijk gezegd ben ik niet zo bezig met die vraag, het is een spontaan idee. We kennen elkaar nog niet zo goed, eigenlijk alleen van de dansschool. Af en toe is er een gestolen kusje en soms wel heel close dansen. We zijn allemaal ongeveer 16 jaar; jong, vrolijk en we houden van beweging.

Die woensdag, voorafgaand aan Hemelvaart, smeren we de broodjes, leggen snoep, fruit en drinken klaar. De fietsbanden zijn gecontroleerd, een regenjas ligt klaar en de wekker staat op half vijf. Alles is voorbereid om een leuke dag te hebben. Ik word uitgezwaaid door mijn moeder, iets dat ze ondanks de soms rare tijdstippen elke dag doet. “Heb je alles? Denk eraan dat je veilig terugkomt en veel plezier hebt samen!” Met een lach, die ook iets bezorgds in zich heeft, draait ze zich om en gaat naar binnen, naar mijn broers die aan het kibbelen zijn. Wat ben ik blij dat ik een onbezorgde dag tegemoet ga, even zonder de drukte van thuis.

Twente ontwaakt, langzaam
Op het afgesproken ontmoetingspunt heerst vrolijkheid en onbezorgdheid. ‘Ik heb er zin in’ hangt in de lucht, terwijl we op weg gaan via een nog onbekende route. Er ligt niets vast, behalve de bestelde vrolijkheid. Terwijl de zon net boven de horizon komt en ons langzaam verwarmt, zingen we een liedje en groeten we de mensen die net als wij er vroeg bij zijn vandaag. Bijzonder om te merken dat Twente langzaam wakker wordt. 

De dames op leeftijd
Via straatjes die ons op de mooiste plekken brengen en een aantal stops komen we aan in de Lutte, hier zijn verschillende café’s en restaurants met een groot terras met speeltuin. Het is altijd gezellig om daar iets te drinken vanwege alle kinderen die spelen, terwijl er op het terras een kop koffie, fris of een biertje wordt gedronken door de volwassenen. Zo is het precies op de plek waar wij terechtkomen, met één nogal verrassend verschil: er zijn geen rennende kinderen, wel dames op leeftijd, voor ons gevoel op oma-leeftijd, die de grootste lol hebben op de grote schommels, de wip en zelfs op de klimtoestellen. Ik vind het een beetje vreemd, maar hun vrolijkheid heeft ook iets aanstekelijks. 

Gewoon spelen geeft plezier
We kijken elkaar aan met een verbaasde blik en een vraag in de ogen. Open en nieuwsgierig als ik ben, loop ik naar hen toe en krijg ik zonder te vragen mijn antwoord. “We doen dit omdat we het leuk vinden. En wie zegt dat dit niet meer mag op onze leeftijd? Ook wij willen wel eens spelen zoals toen we klein waren. Waarom mogen we alleen maar toekijken terwijl er zoveel plezier schuilt in zo hoog mogelijk schommelen?”

Ik heb een ja
Als ik nu, na 52 jaar, hieraan terugdenk, is er direct een glimlach. Een verlangen naar spelen borrelt omhoog en ik besluit spontaan een lieve vriendin te bellen. Na zeven minuten heb ik een duidelijke ja, wij gaan spelen! Alleen het vooruitzicht om op een schommel door de lucht te zwieren, zo vrij als een vogeltje, doet al goed. 

En nu ligt er een vraag: speel je mee, ook in de openbare ruimte, zou jij spontaan ja zeggen? Is er – net als lange jaren bij mij – een ‘ik zeg wel ja, maar voel dat ik dat toch niet durf’ geef me dan een seintje. Beloofd? Ik leer je weer spelen, op jouw manier en tempo, daar houd ik van…