Vanaf het moment dat de deur opengaat komt er een waterval aan woorden van Nienke: “Mijn verhaal heeft alles te maken met verlies. Verlies van een van mijn broers en daardoor verlies van aandacht en zorg van mijn ouders. Steeds weer gaf zijn dood mij het gevoel dat alles om hem draaide en dat de rest er niet meer toe deed. Ik deed er niet meer toe! Ik zag mijn moeder de kamer uitlopen met een strak gezicht en tranen die stiekem gedroogd werden in het gangetje, onder het mom van even met de was bezig zijn. Vooral niet laten zien dat ook zij verdriet hadden. Nu kan ik zien dat ik – juist door hun zwijgen – zelf daardoor alles heb leren wegstoppen.”

Er is zwaarte
Triest kijkt Nienke mij aan terwijl ze me overlaadt met het oude verdriet. Ik voel dat ze de rouw om haar broer wel volledig heeft doorlopen, gelukkig maar. Op dit moment heeft ze meer last van haar manier van overleven; veel kijken naar de ander, wat heeft mijn moeder nu nodig? Hoe kan ik zorgen dat ik buiten beeld blijf bij de docenten? Extra goed haar best doen om goede cijfers te halen. Dat soort dingen maakten dat ze in haar jonge jaren om kon gaan met haar leven terwijl dat nu zorgt voor zwaarte. Het is nooit meer gewoon eens leuk en luchtig.

Zus Maaike reageerde anders
Ook vertelt ze, terwijl ze terugkijkt in dit gesprek, dat haar oudere zus een heel andere manier had van omgaan met alles wat er was. “Maaike werd boos, opstandig, een pittige puber met drank, uitgaan en dingen waar ik gelukkig geen weet van had. Later heb ik nog met haar – tijdens ons zussenuitje – gesproken over hoe zij die tijd heeft ervaren. Omdat we beide al een aantal jaren verder waren, konden we toen wel met elkaar praten tijdens onze wandelingen en daarna bij het kleine houtkacheltje.”

Ja, geliefd voelen
Met felheid in de stem gaat Nienke verder. “Nu wil ik dit opgelost hebben, ik word binnenkort 60 jaar en wil me eindelijk gezien en gehoord voelen, noem het geliefd. Niet meer zorgen voor de ander, en dat mijn omgeving alles wat ik doe als vanzelfsprekend ziet. Dat ik er mag zijn en dat anderen me dat ook laten merken. Het is de hoogste tijd om dit op te lossen, zodat het bij mij stopt en mijn kinderen en kinds-kinderen uiteindelijk ook vrij van die oude ballast kunnen leven. Het is gezegd, dit is wat ik mezelf, en vooral hen, zo gun.”

Jezelf stevig vasthouden
Nienke heeft het opgepakt. Ze heeft oud verdriet en angst in de ogen gezien, met vallen en steeds sterker opstaan. “Die oude demonen plagen me niet meer. Als ze toch de kop opsteken dan weet ik hoe daarmee om te gaan. Zelfs mijn kinderen benaderen mij met openheid, anders dan ze ooit gedaan hebben. Ik voel me geliefd. En als ik toch ooit weer in die oude rol val dan houd ik mezelf stevig vast.” 

Blijf vooral doen wat je doet
Terwijl Nienke mij een stevige knuffel geeft, fluistert ze zachtjes een welgemeend dankjewel, “blijf vooral doen wat je doet.” Op de drempel heeft ze een laatste vraag: “Vind je het oké dat ik jouw naam ook bij mijn buurvrouw laat vallen?” Ik schiet in de lach en terwijl ik haar uitzwaai beloof ik haar de link naar mijn website te sturen.