Hoe zou het zijn als je jouw belangrijkste valkuil in één klap, vastgemaakt aan een vuurpijl, de ruimte in laat vliegen waar het in de dampkring zou verbranden? Dikke kans dat jij een van deze valkuilen herkent en ze al meer dan zat bent:

• Iets met de mantel der liefde bedekken
• Frustratie overstemmen door over iets anders te praten dan waar het echt om gaat 
• Beter voor een ander zorgen en jezelf dan buiten beeld schuiven
• Ja zeggen voor je het door hebt 
• Dingen toezeggen terwijl je plezier had kunnen halen uit dingen maken met je handen, zingen, wandelen of gewoon uit het raam staren 

Een goed recept voor teleurstelling
Het kan bijna niet anders dan dat je één van de valkuilen die ik noem herkent, misschien wel ontkent. Je hebt vast al door dat wegduwen hiervan (ik wil dit niet( nooit zal lukken. Beter gezegd: je gaat je er alleen maar slechter door voelen omdat je een goed recept voor teleurstelling gebruikt. Heb je enig idee hoeveel kracht en energie het je kost om dingen die je niet meer wilt van je af te duwen? Dan heb ik het nog niet eens over het plezier dat je inlevert door je steeds weer – op een negatieve manier – te richten op waar je vanaf wilt. Je denkt dat je van die gewoonte af wilt, maar eigenlijk zit er in onze valkuilen grote kracht. 

De aanwijzers zijn er niet voor niets
Geïrriteerdheid, gefrustreerdheid, boosheid en vermoeidheid vormen een groeiend deel van je dag als je je valkuil wilt wegduwen. Er hoeft op den duur maar iets kleins te gebeuren en je ontploft om iets dat de moeite van boos worden niet waard is.

Kijk eens of je me kunt volgen hierin…. Stel nou dat ik de valkuil ‘als vanzelf ja zeggen voordat je het door hebt’ zou omarmen. Je wijst dit niet meer af, maar ziet dit als aanwijzer voor de werkelijke reden waarom je deze gewoonte hebt aangenomen. 

Ja tegen de buuf, een voorbeeld
Je buurvrouw vraagt je of je even kunt helpen met een kleinigheidje dat ze in haar eentje niet voor elkaar krijgt. Je glimlacht en zegt ja, legt je werk opzij en loopt met haar mee, de onrust binnenin negerend. Daar aangekomen help je haar met wat ze vraagt, waarna ze je uitnodigt een kop koffie met haar te drinken. Je weet dat ze dit fijn vindt en stemt in, met je eigen werk in je achterhoofd als zeurend stemmetje. 

Getver, nou deed ik het toch weer!
Als de koffie op is, neem je met moeite afscheid van de buuf en loop je snel terug naar huis, terug in de flow van waar je mee bezig was. Eenmaal thuis zit zij nog in je achterhoofd, je schudt licht geërgerd, maakt nog een grote mok thee voor jezelf en pakt je werk weer op. Jammer genoeg zit je na een kwartier nog steeds te staren naar je scherm, geen idee hoe je de draad weer kunt oppakken. Inwendig mopperend op de buurvrouw.

En ineens klinkt er een alarmbelletje: ‘Ik deed het weer, ik heb ja gezegd zonder te realiseren dat ik ook eerst had kunnen afmaken waar ik mee bezig was en daarná de ander helpen. Waarom doe ik dat toch steeds, het kost me zoveel plezier in mijn leven. Ik zie haar graag blij, maar waar blijf ik dan in dit verhaal?’  

Een rondje eerlijkheid naar jezelf
Als je hier zit in je leven dan is het de hoogste tijd om die vuurpijl te nemen en je valkuil richting maan te schieten. Helaas, zo simpel is het niet, zo simpel kan ik het ook niet voor je maken. Toch moedig ik je aan om te dromen hoe het zou zijn als je meer en meer voor jezelf kiest, zonder dat je de ander vergeet in het verhaal. Meer energie, meer genieten en je werk vlotter af hebben is fijn, maar waar het echt om gaat is je werkelijk gezond en happy voelen met hoe het is in je leven. Het kan gewoon goed zijn in je leven, ook na al die jaren.

Zeg deze keer bewust ja, ik wil die koffie, en ontdek hoe jij het je goed kunt laten gaan. Ja tegen jezelf.