Ze zijn smal, bochtig en steeds weer met een eindeloos lange heg aan beide kanten. Vaak zijn deze heggen gesnoeid, een enorme doorgaande klus, waardoor de landweggetjes de ruimte bieden voor één auto tegelijk. Komt er een tegenligger, dan wordt er voorzichtig een soort dans uitgevoerd om elkaar te passeren. Ik loop er graag met Wunjo, onze herder, die inmiddels een man op leeftijd is met de nodig grijze haren. Hij roept steevast een glimlach op bij tegemoetkomende wandelaars die vaak ook al op leeftijd zijn. 

Hier in Engeland
Volgens mij heeft dat te  maken met de aandacht die Wunjo en ik voor elkaar hebben. De herder krijgt een goedkeurende blik, maar wordt niet aangehaald. Hij is een verlengstuk van de baas en wordt op deze plek in Engeland gerespecteerd als zodanig. Iedereen groet vriendelijk, met een soort mini-praatje van een of twee zinnen, wat mij een gevoel geeft van ‘wees welkom hier bij ons’. Hartelijkheid, vanzelfsprekende warmte en respect voor de (huis)hond lijkt aan deze andere kant van de Noordzee makkelijker te zijn.

Bij ons in Nederland
Door deze reacties kan ik het niet laten een vergelijk te trekken met een aantal mensen om ons heen in mijn eigen woonomgeving, in Nederland. Daar zie ik jammer genoeg meer naar binnen gekeerde blikken. Ik vraag me geregeld af hoe vriendelijk deze mensen voor zichzelf zijn. Hoe vaak zouden ze onaardig zijn voor zichzelf, zichzelf omlaag halen bijvoorbeeld door een van de volgende opmerkingen?

• Goh, dat was toch zo stom van mij, deed ik het weer.
• Ik kan er niets aan doen, in mijn familie zijn ze allemaal zo.
• Ik zeg liever ja om van het gedoe af te zijn, dan maar iets minder van wat ík graag wil.
• Ik ben ook vaak zo klungelig, veel te dik, veel te moe.
• Ik heb altijd geld tekort, kan er gewoon niet goed mee omgaan.

Een laag gevoel van eigenwaarde en zelfrespect
Welke van deze het ook is, het getuigt niet van respect voor jezelf. Als gevolg hiervan: hoe kun je dan van mensen in je omgeving verwachten dat zij wel respect voor jou hebben? Dit is een spiraal naar beneden die vaak al in je vroege jeugd is begonnen, wellicht zelfs doorgegeven via je ouders of je woonomgeving. Daarnaast is een laag gevoel van eigenwaarde en zelfrespect heel waarschijnlijk tig keer bevestigd door jezelf, zoals in de voorbeelden hierboven. Dan ervaar je onvermijdelijk gedoe in het leven.

Jij op nummer één
Gelukkig zijn dit soort patronen ook weer te veranderen naar het punt dat jij weer met plezier en respect naar jezelf kijkt. Daarmee ga je vanzelf steeds beter voor jezelf zorgen oftewel; jij op nummer één. Dit kan, dit mag, beter gezegd: dit moet. Al is het maar omdat je pas goed voor je omgeving kunt zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt. Je kunt pas ten diepste van een ander houden als je eerst van jezelf hebt leren houden. Misschien is dit een pijnlijke conclusie voor je om te horen, maar weet wel dat het mogelijk is om hierin grote veranderingen te brengen. Als ik in de spiegel kijk dan weet ik dat dit klopt.

Geef me een seintje
Al met al werd ik aangezet om dit te schrijven, gewoon door de vriendelijkheid die ik ontmoet heb op het platteland van Engeland. Voel jij nou in alles dat het jouw tijd is om ook dat respect, de zelfwaardering en de liefde voor jezelf te voelen en vind je dat spannend? Geef je me dan een seintje? Laten we het erover hebben, je vind mij hier voor een gratis koffiemomentje of een mailtje. Daar begint het mee.