Lang geleden kreeg ik de vraag van een therapeut waarom ik huilde. Ik snapte de vraag niet, het was toch duidelijk dat ik verdrietig was? Door zijn vraag had ik later een ingeving; ik stop mijn tranen nu en ga voelen wat er nou eigenlijk achter die tranen verstopt zit. Wat wil of durf ik niet te voelen en houd ik buiten mijn eigen zicht door te huilen en daar alle aandacht op te hebben? Een interessante benadering die mij stukje bij beetje bij het voelen bracht.

‘Oh, nu snap ik het; ik voel me alleen, ik voel me gefrustreerd, het voelt alsof ik alles alleen moet doen.’ Dit was nog niet voelen in het lichaam, maar wel een belangrijke stap in mijn proces om te komen waar ik nu ben. Er was ineens een sprong in de wereld van heling en dit was de eerste keer dat ik zag dat er diepe pijn was. Ook zag ik dat ik zelf mijn innerlijke pijn in stand hield tot dat moment. Ik had mijn eigen gevangenisdeur op een kiertje opengezet met de sleutel die ik al die tijd zelf in handen had en niet kon zien. Nu kon ik voorbij de tranen kijken.

Wat ik kon veranderen
Een volgende stap was de vraag wat mijn aandeel was in het alleen voelen, in de frustratie of het ontstaan daarvan. Een spannende stap, maar dit deed ik niet om mezelf op de kop te geven. Dit deed ik omdat ik de ander, de geschiedenis en de huidige situatie echt niet kon veranderen. Wat ik wél kon veranderen was hoe ik naar de dingen in mijn leven keek en hoe ik het vanaf hier anders zou willen. 

Jarenlang in de slachtofferrol
Ook deze stap bracht groei met zich mee. Vooral het besef dat ik geen slachtoffer hoefde te blijven van het oude of het huidige. Toegeven dat ik mezelf jarenlang in de slachtofferrol had gehouden door mijn onwetendheid was pijnlijk, en tegelijk bracht het opluchting, want ik had de sleutel in handen.

Een fysiek aanwijsbare plek in het lichaam
Weer een stuk verder in de tijd ontdekte ik dat oude herinneringen een fysiek aanwijsbare plek in het lichaam konden hebben. De man van wie ik dit leerde werd een jaar lang mijn leraar in een hypnoseopleiding. Je mag me op mijn woord geloven als ik zeg dat er een wereld voor me openging. De deur naar heling had ineens geen slot meer en mijn ontdekkingstocht bleef doorgaan tot op de dag van vandaag. 

Samengevat zijn er drie stappen plus een bonusstap geweest:

• Welke pijn wordt er door mijn tranen verhuld? Dit is eerlijkheid binnenin jezelf.
• Wat is mijn aandeel geweest in het geheel tot nu toe? Dit is uit de slachtofferrol stappen.
• Durf te voelen in je lijf waar de pijn zit en verdraag dit.
• De bonusstap: Vraag hulp, je hoeft het niet alleen te doen.

Er was wél een weg naar liefdevol en licht leven
De Anneke die als grijze muis door het leven ging, veranderde. De dagen dat ik dreigde te verdrinken in mijn verdriet en dat ik na afloop van een late dienst de donkere vaart in wilde rijden (omdat alles te zwaar leek), zijn voorbij. Ik heb allerlei fijne mensen om me heen gehad die me lieten zien waar een mogelijke weg naar liefdevol en licht leven was. 

Achteraf zie ik de waarde
Als je me nu vraagt of het een makkelijke weg was, dan is er maar één antwoord en dat is nee. Ik had nogal wat bagage uit het leven meegedragen en wat we in meer dan 50 jaar opbouwen is nou eenmaal niet binnen drie maanden opgelost. Vraag je me of ik die hele reis had willen missen, dan heb ik twee antwoorden: ja, ik had liever een makkelijker leven gehad, met veel vrolijkheid, warmte en weten wat ik wil. Achteraf zie ik de waarde van de lessen die ik te leren had. Daardoor weet ik wie ik in wezen ben; van binnenuit sterk, liefdevol, speels en met een absolute passie om de wereld op mijn manier een mooiere plek te maken. 

Waar bevind jij je nu op dit pad van groei?
Hieraan draag ik bij via mijn continue uitnodiging aan de ander om te leren voelen, te uiten en te groeien. Waar bevind jij je nu op dit pad van groei? En wil je me dat laten weten in een koffiemomentje? Ik houd namelijk van een goed gesprek waar we beiden met een glimlach op terugkijken. Je vind me hier…