De jas kijkt met rustige ogen naar Florien, klaar om in actie te komen. De jas merkt dat Florien veranderd is, ze wil op weg naar lichter leven, voorbij aan dat donkere gevoel van nooit genoeg. Zo te zien staat ze op een drempel waarbij groei aan de orde is. En aan de andere kant van die drempel staat een leven vol betekenis, klaar om te beginnen. Maar ja, de jas weet maar al te goed dat Florien al vaker op dit punt heeft gestaan. Telkens die hoopvolle blik in de ogen, telkens ook weer die terugslag die kwam. 

Waar is de spring-in-’t-veld?
Er mist elke keer dat grote licht, de inzichten die nodig zijn om echt in vol vertrouwen in het onduidelijke te stappen. De jas weet dat als geen ander, juist omdat ze al zoveel jaren een maatje voor Florien is geweest. Preciezer gezegd is de jas al sinds die dag in mei 1985 in haar buurt gebleven. In het begin was het vooral om heel veel tranen op te vangen, later werd dat meer en meer om te voorkomen dat anderen het verdriet van Florien zouden zien. Iedereen vroeg dan elke keer hoe het met haar was nu haar broertje zo ziek was. Dit leuke kind, de spring-in-’t-veld van ooit, wist niet wat te antwoorden op zo’n moment. Daarom ging ze anderen uit de weg, daarom wilde ze ook minder spelen met kinderen na school. 

Wie luistert er naar Florien?
Die kinderen vonden haar toch maar raar, spelen was daardoor ook niet meer leuk en Florien maakte hen wijs dat ze thuis nog moest helpen. De jas wist dan wel raad, ze gaf het meisje een mooi gekleurd masker waar een glimlach ingebouwd zat. Als dit masker opgezet werd dan kon Florien niet anders dan een glimlach laten zien. Jammer genoeg deden haar ogen daar niet echt bij mee. Maar ja, dat was altijd nog beter dan de hele dag huilen. Dat was wat ze steeds voelde: tranen. Niemand die echt naar haar luisterde en waar ze zich veilig genoeg bij voelde om even bij weg te kruipen. De jas kroop wel dichter om haar heen op zulke momenten, dat hielp dan een beetje.

Stil verlangen naar iets leuks
Ook merkte het meisje dat ze meer aandacht kreeg door goede cijfers te halen op school en door complimentjes te geven, zelfs als ze daar niet zoveel van meende. ‘Wat heb je leuke schoenen aan. En je hebt ook een nieuwe fiets gekregen met je verjaardag, gaaf!’ Als het andere kind dan iets wilde zeggen, draaide Florien zich snel om en stapte met een dikke keel op haar eigen fiets, te trots om het verlangen naar ook iets leuks te voelen. Haar ouders zeiden dat dat allemaal niet zomaar kon, omdat het ziek zijn van haar broertje al zoveel geld kostte.

Eeuwenjong
De jas zorgde op haar eigen manier dat Florien de weken, maanden en jaren daarna doorkwam, maar zag ook dat het meisje – intussen vrouw geworden – meer en meer ongelukkig werd. Vorig jaar werd de jas nog met vanzelfsprekend gedragen, maar ze lijkt nu niet meer te voldoen. Als Florien goed luistert naar de jas hoort ze zachtjes een soort stem fluisteren: ”Je hebt me jarenlang gebruikt, in weer en wind gingen we overal naartoe, maar ik zie ook dat het genoeg is zo. Ik heb een elfje voor je geschreven, kijk maar.”

Eeuwenoud
Zacht stilzwijgend
In een doosje
Opgesloten, stoffig en alleen
Eeuwenjong 

Terugvinden van de lichtheid
Die dag besloot de jas om afstand te nemen van Florien, zodat deze mooie vrouw over de drempel haar lichtheid terug kan vinden die nu diep van binnen roept: “kom Florien, het is tijd om te genieten van je glimlach, gewoon voor jezelf omdat die zo fijn voelt.”

Als dit verhaal je raakt zoals het mij raakt, dan nodig ik je uit, gewoon vrijblijvend voor een kopje koffie of thee omdat het zo fijn is om dit soort verhalen lucht te geven.