De structuur die we onszelf dagelijks opleggen is een door het almachtige hoofd bedacht ding waar ik, samen met veel andere mensen, niet zo goed in functioneer. Alle tijd en ruimte zit vol met dingen die moeten, die dodelijk saai zijn of leuk voor de buitenkant. Voldoening gevende dingen proppen we ergens tussendoor, evenals het zorgen voor onszelf. Volgens mij is structuur zelfs niet eens mogelijk, althans niet als je in de flow van het leven wilt staan.

Structuur in het leven wil prima, tot een bepaald punt waarop je zegt dat het niet meer gaat. Je komt in gevecht met jezelf en met je omgeving. Er dringen zich vragen op als:

• Zal ik die baan opzeggen?
• Hoe kan ik anders met mijn kinderen, relatie of ouders omgaan?
• Hoe kan ik zorgen dat mijn leven wel soepel loopt?
• Hoe kom ik ooit aan mezelf toe?
• Hoe blok ik die vervelende beller?

Allemaal hoe-vragen die je over het algemeen niet zoveel opleveren. 

Grenzen stellen
Probeer het eens met de waarom-vraag, op een creatieve manier gesteld: Waarom wil ik eigenlijk dat mensen naar me luisteren? Waar wil ik gewoonweg mijn eigen gang gaan zonder steeds gestoord te worden?

Dan ligt het antwoord in grenzen stellen, wat me direct brengt bij de volgende vraag: hoe dan? En ook hier weer de vraag waarom je dat wilt. Waarom wil je grenzen stellen ten opzichte van mensen in je omgeving? Is dat bij jou omdat:

• je niet meer aan jezelf toe komt?
• je er zo moe van wordt om steeds uit je werk gehaald te worden?
• niemand ooit vraagt hoe het met je gaat, écht met je gaat?
• je het gevoel hebt dat je steeds meer verdwijnt ?
• jouw creatieve flow telkens wordt onderbroken door anderen, terwijl je die nou net nodig heb om te kunnen ontspannen?

Een wezenlijke verandering op gang brengen
Deze week kwam ik al mijmerend bij deze gedachten: kan het ook simpelweg zo zijn dat we alleen maar hoeven te stoppen met vechten tegen al dat andere, al het moeten? Kunnen we eenvoudigweg eens gaan uitvinden wat we zelf heel diep van binnen graag willen?

In mijn ogen is ontdekken waar pijn oorspronkelijk vandaan komt meestal voldoende om wezenlijke verandering op gang te brengen en te gaan voelen wat we echt willen, wie we echt willen zijn. We hebben dan nog wel nieuwe overtuigingen en gewoontes aan te nemen, maar het begint bij inzichten en acceptatie, oftewel bij het aanzien van wat er ooit was in je leven, zonder weglopen.

Ruim zestig jaar pijn meeslepen is zwaar
Het volgende voorbeeld uit mijn praktijk laat zien hoe je kunt komen tot andere keuzes: Voordat de gezondheidsopstelling plaatsvond, was er innerlijke eenzaamheid en pijn, boosheid, verdriet, schaamte bij Jolanda. Het meer dan 60 jaar meeslepen van de pijnlijke gevoelens was pittig. Ze vertelde haar intense verhaal en kwam tot deze diepe levensvraag: ‘Hoe kom ik bij verbondenheid met mezelf?’

Wie wil jij echt zijn?
Juist door de intensiteit van haar geschiedenis is de reactie die ik deze week van haar kreeg zo waardevol: ‘Ik bewaar goede herinneringen aan mijn deelname als vraagsteller. Het heeft me veel opgeleverd. Ik voel geen behoefte meer aan erkenning van anderen i.v.m. trauma’s  uit mijn verleden.’ 

Een ding weet ik zeker en dat is dat deze dame kiest voor een andere aanpak van dingen in haar leven; ze kiest voortaan voor een aanpak die haar voedt in plaats van leegzuigt. Jolanda kijkt eindelijk met plezier in de spiegel naar wie ze is geworden. Jij ook? Blijf er niet mee lopen, maar leg contact met me.