Toen ik 13 jaar was, lag er plotseling een onmogelijke taak op mijn schouders. Ik moest namelijk ‘heel’ blijven én goed voor mijn moeder zorgen. Daarnaast werd ik een klein moedertje voor mijn broers. Puberen was niet aan de orde, een puber doet dingen om los te komen van de ouders, om op eigen benen te leren staan. Op eigen benen staan, los van hen, was precies dat wat ik niet mocht. Omdat mijn zus was overleden moest ik juist in beeld blijven zoals ik was. Terugkijkend zie ik dat het vooral de verantwoording zwaar was om ‘heel’ te blijven, want hoe kun je dat ooit garanderen?

Smoesjes voor van alles 
Mijn eigen gang leren gaan – iets wat we als puber te leren hebben – paste toen niet meer omdat ik daarmee mijn taken naast me neer zou leggen. Ik voelde dat als een pittige verantwoording en om toch een beetje ruimte te krijgen leerde ik om smoesjes te gebruiken, uitvluchten als iets niet af was of niet goed ging, of als ik iets heel graag wilde doen. Ik vroeg geen hulp, zou niet weten hoe, zonder toe te geven dat ik me doodongelukkig voelde, in de steek gelaten door iedereen. Als ik nu terugkijk had ik daar ook niet de woorden voor als kind. Ik vocht met mezelf, mijn taken en de wereld waar ik niet veel van begreep. Het feit dat ik later op dansles ging en daardoor eens per week wat meer vrijheid voelde, was al heel wat. 

Een klein beetje ruimte
In die tijd leerde ik om mondjesmaat te leven, ik bleef onder de radar. Ik snoepte een klein beetje ruimte voor mezelf. En als ik te ver ging, werd ik teruggefloten door mijn moeder die me er fijntjes aan herinnerde dat mijn zus al overleden was en dat ze niet nog meer verdriet kon verdragen. Nog steeds is mondjesmaat ruimte innemen mijn eerste ingeving. Verantwoordelijk zijn en de boel heel houden staan meestal voorop, nog vóór het zo belangrijke zorgen voor mezelf. De angst om alsnog teruggefloten te worden maakt dat ik liever de rebelse speelsheid in mij streng toespreek om stil te zijn, liever dan weer een nee te horen. 

Opluchting
Een erfenis van de smoesjes-tijd bestaat uit een aantal geheimpjes en geheimen die ik nog steeds meedraag. Zij brengen schaamte, soms schuldgevoel met zich mee. Iets wat ik absoluut niet meer wil omdat het op mijn schouders drukt als dingen niet aan het licht mogen komen, mijn lijf gaat dan sputteren en ik word er doodmoe van. Leren hoe mezelf uit te spreken over wat ik voel is mede daarom oh zo belangrijk en tegelijk lastig gebleken. Toegeven dat ik pijn heb gehad, én pijn heb veroorzaakt was al een hele stap richting opluchting, openheid en eerlijkheid. 

Een Hawaïaans gebed
Er zijn allerlei manieren om met die oude gevoelens om te gaan, met name als ze schuld en schaamte meebrengen. Een van de methodes wil ik er vandaag uit lichten, ook omdat deze nogal eens beperkt wordt begrepen. Dit is een Hawaïaans gebed genaamd ‘Ho’oponopono’ en wordt gebruikt voor het realiseren van harmonie en geluk. De tekst bestaat uit vier korte zinnetjes:

I’m sorry
Please forgive me
Thank you
I love you

Dit lijkt te gaan over de vraag aan de ander om jou te vergeven. Een ander vergeven heeft iets hooghartigs in zich, een vleugje ‘kijk mij goed zijn, ik vergeef je’. Bovendien leg je daarmee de macht over jouw al dan niet goed voelen bij de ander. Dit is een bijzondere kijk op ‘de hel op aarde leven’. Als je nu dieper kijkt zul je iets anders ontdekken: 

Door dit gebed vraag je jezelf om vergeving
voor wat je jezelf en de ander aandeed.
Als ik mezelf ten diepste kan vergeven voor wat ik deed,
dan raak ik bevrijd van de oude ballast
waarmee ik mezelf gevangen hield.

Concentreer je op deze helende woorden
Mijn tip voor vandaag is om, telkens wanneer je jezelf kwelt door schuld en schaamte, in stilte te gaan zitten. Leg dan je beide handen op je hart en zeg steeds weer deze woorden. Neem daar de tijd voor, neem die tijd voor jezelf en concentreer je op deze helende woorden.

Als iemand fysiek of geestelijk ziek was, kwam de familie bij elkaar om Hoʻoponopono te doen. (bron Wikipedia). Heb daarom ook het besef hoeveel mensen jou hierin al voorgingen en dat daarmee de kracht van Ho’oponopono alleen maar groter is geworden. Daar mogen wij dankbaar gebruik van maken.

Het is er voor jou
Zoals ik al zei, raad ik je aan om hiervoor de tijd te nemen. Het kan zomaar zijn dat er ongeduld omhoog komt, of de gedachten dat dit stom is. Er kan na enige tijd een glimlach ontstaan of tranen die zachtjes over je wangen lopen. Als je doorgaat kun je plotseling merken dat het stil wordt in je. Het hoort er allemaal bij en als het klaar is, is het klaar. Totdat je enige tijd later hier weer aan denkt. Pak het dan gewoon weer op, het is er voor jou en je hoeft het alleen maar op te pakken als een cadeautje.

Ik wens je een mooi en vrij leven toe waarbij het je vrij staat om even met me te sparren. Ik vind het altijd fijn om nieuwe mensen te ontmoeten, daarom vind je me hier.