Het is niet goed te praten wat er gebeurt in een situatie van buitengesloten worden. Het gaat erom hoe jij omgaat met dat wat was. Dit geldt overigens ook voor ons als ouders, buren, leerkrachten. We hebben ons af te vragen hoe wij omgaan met wat er in een kind gebeurt en met hoe dat was toen wij kind waren. Erkennen we de pijn die we zelf nog hebben sluimeren ergens in ons lijf? Als je ervan uitgaat dat het nou eenmaal zo is, dat je slachtoffer bent, dan zit je erg in de oude energie vast. Hoe pijnlijk was de situatie toen op het schoolplein of in je gezin van herkomst? Hoe pijnlijk was dat wat jouw volk van herkomst heeft beleefd? 

Heling, een dapper besluit
Als je in staat bent dat te voelen: ‘ja, het deed pijn. Ik voel het nog steeds hier in mijn borst, been, heup. Ook voel ik verdriet opkomen, en boosheid direct daarna.’ Als je daarmee kunt zijn, het durft te voelen zonder het weg te willen hebben, dan heb je een ingang naar heling van het oude.

Ik ken het als geen ander
Ik begrijp overigens maar al te goed dat alles in je lijf schreeuwt dat het weg moet, dat je de pijn niet meer wilt voelen. Dat was ook bij mij zo voor meer dan 50 jaar. Hoe meer ik mijn best deed die sh*t van me af te schudden en achter me te laten, hoe meer het zich opdrong. Een zeer lijf dat hard kan schreeuwen was het gevolg, evenals jarenlang erg moe zijn en veel moois missen van de kinderen. Sociale dingen gingen aan mijn neus voorbij omdat ik de energie niet had om echt deel te nemen. Weer voelde ik me buitengesloten. Ik zocht de oplossing in andere voeding, in een netwerkorganisatie, in werken, in behandelingen. Het had bitter weinig resultaat, behalve dat het zwaar drukte op mijn portemonnee, wat alleen maar meer stress opleverde. Ik had mijn uitweg nog niet gevonden, dat werd wel duidelijk.

Hou zou het anders kunnen zijn?
Inmiddels is mijn uitnodiging aan mensen om vooral openheid te houden voor verandering, om uit de vastgezette gedachten ‘zo is het!’ te stappen. Word nieuwsgierig naar wat nog meer mogelijk is. Vraag jezelf af of het ook anders zou kunnen zijn.

Heling vanuit begrip
Een stap verder is dit: Hoe het zou zijn als de personen die plagen en pesten vanaf dag één hier op aarde met bakken liefde, warmte, tederheid waren opgegroeid? Erkennen dat ook zij een of andere vorm van beschadiging hebben helpt jou. Hiermee is het zeer niet ongedaan, wel is heling vanuit begrip een stuk makkelijker dan vanuit het boze weten dat de ander fout zat. Dan kijk je met een open blik en erken je de pijn van slachtoffer en dader.

Voorbij aan overleven
De meningen zijn verdeeld als we het hebben over gaan leven, weg uit het overleven: ‘Richt je op wat je wél wilt. Dromen helpt, vooral groot dromen. Praat erover. Praat er vooral niet over….’ Duidelijk is dat we ons zeker te richten hebben op hoe we het graag willen hebben, zodat verandering kan gebeuren.

Terwijl we richting ons wens-leven bewegen,
komen we vanzelf de oude op te lossen dingen wel tegen.
Dát is het juiste moment om ernaar te kijken
op een nieuwe, diepere manier.

Ik nodig je uit
Hoop doet leven, maar hoe vaak jouw hoop ook de grond is ingeslagen, ik nodig je uit. Juist als je in de hoek zit van ‘ik heb het opgegeven’ kan een totaal andere kijk een uitgang bieden. Zelf had ik het allang opgegeven, mijn gedachtegang was dat het wel altijd zo zou blijven. Maar ja, juist mensen met langdurende klachten zijn ontzettende doorzetters. Ik ging dus toch nog een keer, gelukkig maar! En dáárom blijf ik schrijven, en prikkelen tot het bewust maken van mogelijke oorzaken die we niet kunnen zien. Mogelijke oorzaken waar via de reguliere geneeskunde geen toegang is, hoe mooi het werk ook is dat ze doen. Ik nodig je uit om contact op te nemen, met name als dit verhaal je raakt.