‘Een vol huis waarin je moeilijk dingen terugvindt heeft de nodige nadelen. Een overvolle kapstok, op rare plekken schoenen terugvinden en een eeuwig zichzelf aanvullende hoeveelheid was. De uiterlijke vorm kan bij een ieder verschillen, de uitkomst is hetzelfde: onrust en tijdverlies. Tips om een opgeruimd leven te krijgen en houden zijn er volop en hoe meer tips er zijn, hoe meer het ‘teveel’ lijkt te groeien.‘ Het tijdschrift in haar handen laat een foto zien van een helder kijkende vrouw die trots in een opgeruimde kamer staat.

Boos legt Marjon het tijdschrift terug terwijl ze denkt aan haar eigen leven dat zo leuk leek, totdat de moeheid naar binnen sloop. De veelheid aan spullen en werk groeit haar deze keer echt boven het hoofd. Hoe hard ze ook probeert vrolijk te blijven, het lukt haar gewoon niet meer. De vrouw in het tijdschrift heeft gewonnen. 

Haar hoofd loopt over van herinneringen
Dit hele gedoe begon toen ze een andere collega kreeg, een pittige vrouw die vanaf dag één duidelijk aanwezig was. Toen deze collega zich voorstelde moest Marjon direct denken aan het nieuwe kind uit groep 3, het meisje met de staartjes. Samen met deze herinnering kwam er nog meer omhoog in haar hoofd en tegelijk daarmee leek haar glimlach te verdwijnen. De herinneringen waren niet meer te stoppen in Marjon’s hoofd, het gevoel er niet echt bij te horen was toch afgelopen? Ze was toch weer vrolijk geweest? Ze had een tijdje begeleiding gehad en had het fijn in haar leven. 

Uitpluizen waar dit patroon vandaan komt
De gedachte dat ze ander werk kan zoeken kruipt in haar hoofd, tegelijk weet ze dat daar niet de oplossing ligt. Er zullen altijd weer ‘nieuwe collega’s’ tevoorschijn komen, ook bij een volgende baan. Het is tijd om nu echt uit te pluizen waar dit patroon vandaan komt, een patroon dat zich ook al liet zien bij haar moeder…

Door te zwijgen gaat het etteren
We kunnen als mens onze binnenwereld buiten beeld schuiven, net zoals mijn moeder ooit deed met de woorden: ‘Daar wil ik het niet over hebben!’ Daarbij draaide ze dan ook nog de rug toe, het deed haar te zeer om over bepaalde onderwerpen te praten. Dit is een vorm van zelfbescherming waarmee je het tegendeel bereikt van wat je wilt. Je beschadigt jezelf, vreet als het ware je oude zeer op. Niet fijn voor je gevoel van blij-mens zijn. 

Zwijgen is als een pleister plakken op een etterende wond;
zonder deze eerst schoon te maken ga je van kwaad tot erger.

In het geval van het zwijgen van de generatie van mijn moeder, geboren in 1918, was dit normaal. Er zat teveel pijn, meer dan ze aan kon zien. Wegstoppen is dan de eerste ingeving; wat wat je niet ziet is er niet.

Bij wie hoort de verantwoording?
Juist daar gaat het mis, want wat je wegstopt is er nog steeds. Achter in je spreekwoordelijke kast ligt die oude ervaring nog steeds stof te verzamelen. Zoals een opruimcoach voor 50-plussers heel treffend zei:

‘Your stuff is your stuff. 
It’s not your childrens responsibility to clean it up,
it’s your stuff. 
Don’t pass it through!’

Ik heb het vertaald als: Jouw spul is jouw spul. Het is niet de verantwoordelijkheid van je kinderen het op te ruimen, het is jouw spul. Geef het niet door!

De sleutel ligt altijd bij jou
De generatie van mijn moeder was vaak nog totaal niet bekend met dit soort gedachtengoed, daarin kan ik haar ook niets kwalijk nemen. Maar oh ja, wat had ik graag gewild dat zij haar oude pijn had opgeruimd!

Een vrijer leven voor jezelf én je kinderen
Marjon klopte overigens bij me aan om haar gremlins aan te pakken. Een dapper mens dat het leven recht in de ogen gaat kijken, daarmee zichzelf én haar kinderen een vrijer leven geeft. Als bij jou de huis- tuin- en keukentrucjes niet werken en in het reguliere circuit kom je niet verder, neem dan eens contact met me op. Kunnen we kijken of we een klik hebben.