Zachtjes, met een kop thee in de hand zakt ze op de bank. Voor nu is dit de laatste keer dat ze bij me is, maar voor ze gaat neemt ze me nog een keer mee in haar innerlijke wereld. Ze lacht terwijl ze vertelt dat ze nooit heeft geweten dat er zoveel boosheid en verdriet binnenin haar zat. Terwijl ze dit zegt schudt ze even, alsof ze de laatste sporen van zich af wil schudden, zoals baby’s en honden dit van nature doen om spanning kwijt te raken. Rustig vertelt ze dat ze afgelopen week een manier heeft gevonden als afsluiting van haar innerlijke reis, als een soort ritueel.

Fijne en minder fijne herinneringen
‘Wat ik zo fijn vond is dat alles er mocht zijn’, vertelt ze. ‘Ik heb mijn herinneringen één voor één van de plank gehaald. Het stof eraf geblazen en het harde versleten pakpapier opengeslagen en weggegooid. Ik begon met mijn jeugd, in het gezin met zes kinderen. Fijne en minder fijne herinneringen flitsten beurtelings door mijn hoofd en ik voelde de zachte glimlach toen ik al de foto’s en verhalen voorbij had laten gaan. Het was fijn om dat zo te voelen, soms moest ik een beetje huilen en dat was helemaal oké omdat ik het me gunde om dit te voelen.’

Diepe sporen zijn verzacht intussen
Ze vertelt verder: ‘Het volgende pakketje, uit mijn pubertijd, woog zwaarder in mijn hand en hart. Het was de tijd van mijn eerste kennismaking met de dood waarop er in die jonge jaren meerdere volgden. Vooral jonge mensen in mijn omgeving kregen een zwaar, al dan niet dodelijk ongeluk. De sfeer in huis was veranderd en vooral de weggeslikte tranen waren lastig, omdat ze als het ware in de lucht hingen. Ook mijn broers leken door te gaan met hun leven alsof er niets was gebeurd. De sporen waren diep en pijnlijk, toch zijn ze verzacht intussen…’ En terwijl ze dit laatste zegt is er weer die zachte glimlach.

De symbolische afsluiting
‘Pakket na pakket, voorval na voorval liet ik deze week door mijn handen gaan en eigenlijk zit er niets meer tussen dat de felle en tegelijk doffe pijn van jarenlang nog oproept. Het is goed zo; ik heb mijn leven onder de loep gelegd, kan er nu om glimlachen. Het was heftig en veel en nu is het goed. Ik heb de jaren symbolisch afgesloten door alles met liefde in een mooie doos te doen, heb er een roos bovenop gelegd samen met de woorden die ik in de kaart schreef:

Leerschool 
Dit pakket
Vol van tranen
Mijn hart zingt weer
Rijkdom

Trots de nieuwe weg ingeslagen
De doos is liefdevol gesloten, na een kleine aarzeling bovenop de kast gezet. Er kwam een stilte, een soort niemandsland in me die maakte dat ik het liefst terug wilde naar die pijn, gewoon omdat dit zo bekend voelt. Maar ik deed het niet en ik voel me zo trots dat ik uit de hang naar het oude ben gestapt. Ik heb mezelf als het ware bij de hand genomen: genoeg is genoeg, ik ga nu een nieuwe weg in. Het is de hoogste tijd om mezelf op nummer 1 te zetten, er te zijn voor mezelf beginnend met die cursus waar ik al zo lang naar lonk. Beetje bij beetje geef ik mijn leven een nieuwe draai, het is de hoogste tijd.’

It’s a beautifull day
Ze is stil na deze woordenvloed en ik zie in haar een nieuw gevoel van trots en kracht dat haar siert, ze heeft het dik verdiend. Ze kijkt me aan en zegt langzaam: ‘hoe waardevol is het dat ik dit na jaren kan zeggen: het was een leerschool. Ik voel me een rijk mens.’

Ze ademt diep in en loopt met een rechte rug zachtjes neuriënd de oprit af, bevrijd van pijn en oud zeer. Ik herken nog net de woorden ‘It’s a beautifull day, the sun is shining’.

Dag mooie vrouw, het ga je goed!
Raakt dit jou als lezer, is er herkenning? Blijf er dan niet mee zitten. Je bent nooit te oud om weer zingend of fluitend door het leven gaan, dat kan beginnen met een koffiemomentje met mij dat je hier zelf kunt inboeken.