Ik verzet me, spartel tegen bij alles wat structuur heet. Aan de ene kant van de wip zit iemand die verlangt naar de structuur, de rust en de houvast die dit meebrengt. Aan het andere uiteinde vind je de springerige dwarsligger die vooral vrij wil zijn. Vrij móet zijn om dingen te kunnen doen die van belang zijn in haar ogen. Dat is mijn eeuwige tweestrijd: Links het mantelpakje, rechts de staartjes en de spijkerbroek met teenslippers.

Eerlijk tegen jezelf, met de spreekwoordelijke billen bloot
Zo kun je dat ook zien met gezondheid; aan de ene kant zeggen we dat we heel graag gezond willen eten, voldoende bewegen en veel lachen (wat echt super-gezond is). Aan de andere kant is dat softijsje of dat ene glaasje wijn extra ook heel aantrekkelijk. En dan heb ik het nog niet eens over het mee laten sleuren in te hard werken, te veel ballen in de lucht houden, alles alleen willen oplossen. Hoe lang duurt het nog voordat we echt STOP zeggen?

Een ongezond kat-en-muis spel
Ik heb mezelf ruim 20 jaar door het leven zien ploeteren. Steeds weer gewoon doorgaan, het masker opzetten als gevraagd werd hoe het met me ging. Ik was dan gewoon blij met de aandacht terwijl ik van binnen huilde! Ik kan je wel zeggen dat mijn leven fijner maken beslist sneller en makkelijker had gekund. 

En nu jij, hoe veel langer dan je lief is speel je dit kat-en-muis spelletje met de wereld al? ‘Het gaat goed met me, ik heb het thuis fijn en ook op mijn werk is het wel aardig tegenwoordig. Dit houd ik nog wel vol tot …..’ Ben je dan echt eerlijk?

Wanneer zet je de stap?
Misschien durf je toe te geven dat het eigenlijk sh*t gaat, wetend dat je er dan ook iets mee moet. Ik vraag me vaak af wanneer iemand de stap zet om voor zichzelf te kiezen, om te investeren in zichzelf. Wat is daarvoor nodig? Meer confronterend is de vraag: Hoe erg moet het euvel, dat onstopbaar en steeds sneller op je afkomt, worden voordat je er iets aan doet? Waarom zijn mensen zo bang voor oude pijn? Zo bang dat ze zeggen: ‘laat maar, ik ben er al aan gewend.’

Een compliment voor jou
Dit zijn lastige vragen om te beantwoorden, met name als je nog in de fase zit van worstelen met jezelf en de wereld. Eerlijk gezegd wil je dan het liefst een quick-fix, een pleister op de zere plek of een pijnstiller voor de buikpijn van spanning die op komt zetten terwijl je dit leest. Of is het bij jou een zeurende hoofdpijn die om aandacht jengelt als iemand je weer eens aan je kop zeurt? Ik vind dat je jezelf eigenlijk wel een compliment mag geven omdat dat je mijn blog nog niet in de digitale prullenbak hebt geschoven; jouw beren op de weg voor je neus zien is niet zo prettig.

Pak je regie terug, richting levenslust
Weet je, deze woorden kunnen je raken en dat is niet voor niets. Vaak zeg ik dat je me niet aardig hoeft te vinden, als het maar werkt. Als niets van het genoemde in jouw uiterlijke en binnen wereld actief is, dan lees je dit als een verhaaltje, het doet je niets. Maar raak je er ongedurig, gefrustreerd of verdrietig van, dan is er iets ouds actief binnenin jezelf. Laat me dan eens met je mee kijken. Gewoon via videobellen of de telefoon, dan ben ik iemand die een luisterend oor heeft en je vast en zeker een paar goede tips meegeeft. Plan hiervoor zelf een koffiemomentje in met mij. 

Hoe dan ook, wees gerust. Ik los jouw pijn niet op voor jou, dat is aan jou om te doen. Ook als je met mij zou werken houd jij de regie!