Het was rustig, de niet-doorgetrokken witte strepen langs de weg lichtten extra op door mijn koplampen in de schemer. Zoef, zoef, zoef, zoef, zoef… steeds in hetzelfde tempo kwamen ze voorbij. Ik had het gevoel gehypnotiseerd te worden door de lange rechte weg voor me. Het voelde een beetje alsof ik in slaap viel, m’n kop wilde er gewoonweg niet bij blijven. Onnodig te zeggen dat dit een gevaarlijke situatie is en het overkwam mij vorige week op een 14 kilometer lange rechte 2-baans weg.

De tredmolen
Het deed me denken aan hoe we in een soort van tredmolen kunnen zitten; de tredmolen van elke dag op dezelfde tijd opstaan, hetzelfde ontbijt, naar hetzelfde werk. Je kent het waarschijnlijk wel. Het kan heel lang goed gaan om steeds dat grapje te moeten horen, of die blik die een ongemakkelijk gevoel met zich meebrengt. Je bent zo gewend aan hoe het is, dat het niet eens opvalt dat je zelf verandert in een mopperende medewerker als dit dag na dag terugkomt.

Enough is enough!
Intussen speelt je rug op, dat linkerschouderblad loopt te zeuren, je nek doet een duit in het zakje en ook thuis is het allemaal niet meer zo gezellig. Het is gewoon veeeeel, veel van hetzelfde en dan ineens is het klaar. Je kunt het niet meer opbrengen. Alsof je in een soort slechte hypnotiserende film zit waar je niet uit kunt. Precies daar zit de link met mijn ervaring achter het stuur. De tredmolen is net zo min goed voor je als mijn rij-ervaring en het is wijs deze zo vlot mogelijk te doorbreken. Maar hoe dan? 

Deze aanpak heb je altijd bij je
Mijn ‘remedie’ die ik gebruikte in de auto? Ik heb mijn blik weggehaald van wat zo zuigend werd, de strepen. Ik keek verder naar voren en dan weer kort op mijn dashboard. Ik keek kort afwisselend naar de radio, naar de bosrand of de sloot. Alles om maar de focus weg te halen van dat wat gevaar betekende. Dat kun je ook doen bij een situatie die je niet lekker zit, die energie vreet. Haal je focus eraf, dat is eigenlijk de hele truc! 

Die aandacht weg van de eisende situatie
Wanneer er iets is dat dwarszit, dan hebben we de neiging om dáárop te focussen, zodat we dat ‘slechte’ weg kunt maken. Sorry, ik moet eerlijk zijn, dat gaat je niet lukken. De enige manier die lukt is door eerst te erkennen dat ‘het’ er is en vervolgens uit te komen op het punt: het is best dat je er bent, maar ik richt mijn aandacht op dat wat ik wel wil.

Het ligt echt niet aan de ander
Je kunt niet zeggen tegen je collega’s dat zij de schuld zijn van het drama waar je in beland bent. Gewoonweg omdat dat niet klopt. Zij doen wat ze doen, that’s it, meer niet. Dat zegt niets over jou, alles over de ander, en jouw reactie zegt iets over jou.

Ik weet als geen ander hoe lastig dit is; been there, done that, got the scars. Ik heb als een tijger lopen vechten om mijn gelijk te krijgen; het ligt echt aan die ander, niet aan mezelf! Ik durf te beweren dat de sleutel tot de oplossing ligt in jezelf, niet bij de ander of bij de situatie. Gelukkig maar, want dit wil zeggen dat jij er iets aan kunt doen.

De sleutel tot de oplossing ligt alleen bij jou
Als je dit door en door begrijpt, hoef je geen slachtoffer meer te zijn. Dit begrijpen is de sleutel naar verandering, het eerst belangrijke. En dan verschuif je je aandacht, zodat je weer helder kunt gaan zien wat er echt speelt. Wie weet is dat al voldoende om de situatie te veranderen. Anders vind je de drie extra inzichten rondom focus, inclusief een korte oefening, hier.