Ze is trots op wat ze tot nu toe heeft bereikt, juist omdat ze van ver moest komen. Tegelijkertijd kriebelt er soms nog de angst dat ze altijd voor een deel ondergesneeuwd zal blijven, net als haar oma. Marleen wil vooral niemand vervelen met haar verhaal, laten we het er op houden dat ze een flinke rugzak aan ouds met zich meesleepte toen we elkaar voor het eerst ontmoetten.
Beetje bij beetje leerde ze hoe ze deze kon legen. De weg van schuldgevoel achter zich laten en de echte tranen die iets oplossen toelaten is intens geweest, maar oh zo de moeite waard. Inmiddels heeft Marleen weer liefde in haar leven, aan alles voelt ze dat dit zo kloppend is. Ze is simpelweg gelukkig als ze naar haar lief kijkt.
Ik zie dat er iets knapt in haar
Toch kruipt er een onbehaaglijk gevoel als ze zichzelf bij het binnenkomen in de spiegel ziet. Ze kijkt me recht aan terwijl uit haar mond de woorden komen. “Ik dacht dat dit voorbij was, het is zo’n herkenbaar onaangename kriebel binnenin die ik absoluut niet meer wil voelen.” Ik zie dat er iets knapt in haar, de schouders die zich bijna ongezien naar elkaar toe buigen en een licht trillen bij haar lip. Ik zag het eerder, ergens halverwege haar pad naar vrijheid. Ik zie dat ze toepast wat ik haar mocht leren: door in haar lijf te voelen wat er is komt er even later een diepe zucht vanuit haar tenen omhoog.
“Ik laat me gewoon gek maken“
Met een heel andere uitdrukking op haar gezicht kijkt ze me aan en roept dat ze het ineens weet. “Ik moet weg daar bij die mensen in dat kantoor, ze zijn dodelijk voor degene die ik wil zijn! Mijn hele wezen roept dat ze me de ruimte moeten geven om me de dingen op mijn manier te laten doen. Ik laat me gewoon gek maken door hun, en doodmoe tegelijkertijd. Vooral het inzicht dat niet zij dat doen, maar dat ik het toelaat, wauw, het is ineens zo duidelijk! Morgen ga ik naar mijn leidinggevende om te overleggen dat ik minder wil werken, dat ik de ruimte die me eerder geboden werd nu wél wil gebruiken. Ik schrijf me in voor die cursus waarbij allerlei superfijne opdrachten voorbij komen, ik ga ontdekken hoe dat zit met mijn creativiteit. Ik ga het gewoon doen.”
Wat het niet volgen van je hart doet met een mens
Een triomfantelijke Marleen zit hier bij me in de ruimte, ze gaat nog een beetje rechter op zitten terwijl de woorden uit haar mond blijven rollen. “Dit begon bij de opstelling van vorige week, je weet wel, die waarbij mijn lieve omaatje tevoorschijn kwam. Zij heeft haar hart niet gevolgd en ik doe hetzelfde. Het lijkt alsof ik dit deel van haar nogmaals leef.” De peinzende ietwat droevige blik verraadt dat Marleen nu terugkijkt in de tijd. De pijn is zichtbaar tijdens het besef wat het niet volgen van je hart doet met een mens.
Dat wij moesten doen waar we blij van worden
“Daarbij bleef wie ze werkelijk was zo ondergesneeuwd, weet je. Dat zag ik zelfs als kind al aan haar soms droevige blik. Dit was er ondanks haar geweldige partner, ondanks dat ze zielsveel van haar kinderen en kinds-kinderen hield. Zij knutselde altijd met ons, we maakten de mooiste dingen en hadden zoveel pret bij haar omdat het gewoon mocht. Nadien ruimde zij de boel weer op terwijl wij een glaasje ranja dronken. Er was alleen maar plezier en de mededeling dat wij moesten doen waar we blij van worden. ‘Volg je hart’ was haar gevleugelde kreet. Volg je hart en wordt gelukkig.”
Je allerdiepste angst omturnen
De echte heling begint bij het noemen van de pijn die je bijna niet hardop dúrft te noemen, waarvan je bijna niet durft te zeggen waar het over gaat. Zelf durfde ik bijna niet hardop te noemen dat ik de diepe angst voel, zo af en toe, dat iemand gewoon, POEF, uit mijn leven kan of zal verdwijnen. Marleen leefde de angst dat ze altijd voor een deel ondergesneeuwd zal blijven. Toch liep ze de intense en mooie weg terug naar wie ze is, langs een route die oh zo de moeite waard is om te gaan. Alles om haar diepste verlangen te leven.
