Het hoofd loopt de afgelopen dagen te tetteren, een gevecht met die innerlijke drukte is het gevolg. Gisteravond was er een felle hoofdpijn die zich achter mijn linkeroor had genesteld, zo???n gevoel alsof ik bezig was met de amalgaan-ontgifting van jaren geleden. Dat is een pijnsoort die zich met een huis, tuin en keuken pijnstiller niet rustig houdt. Nee, I am in your face, d??t is wat deze soort roept. Het lukt me niet om op de meest voor de hand liggende manieren de pijn op te lossen, steeds onaangenamer werd het. Gelukkig komt mijn creatieve geest in actie en de ingeving om met de pijn in gesprek te gaan brengt beweging op gang.
Hoofd, je doet me pijn. Ik zie je scheef hangen, zo achter mijn linkeroor. Is er iets wat je me wilt duidelijk maken? Direct schiet er een vlaag weemoed voorbij en ik zie ???n meisje in het hoekje tegen een muur weggedoken zitten. Het is er schemerig, halfdonker en kaal. Ze heeft haar knie??n opgetrokken met haar armen er omheen geslagen, haar hoofd een beetje naar beneden. Ze zegt niets, zit alleen verschrikt en enigszins afwezig voor zich uit te staren. Ik kijk naar haar, voel mijn blik verzachten en ga naast haar zitten. Zachtjes raak ik haar aan. Ze legt haar hoofd op mijn schouder terwijl haar blik hetzelfde blijft.
Ze overleden afgelopen week
In stilte vraag ik of ik misschien iets voor haar kan betekenen, het duurt even voor ze zachtjes haar hoofd schudt. In plaats van te antwoorden in woorden staat ze langzaam op en pakt mijn hand, nodigt me stilletjes uit mee te lopen. Terwijl we lopen, ontstaat er een doorgang aan de overkant van de ruimte die er eerst nog niet was. Ik zie natuur, gras en bloemen, de zon schijnt zachtjes. In die aangename ruimte zie ik direct twee doodskisten staan, klaar voor de uitvaart. Mooie bloemstukken maken het beeld zacht en vriendelijk. Een foto op elke kist, ik herken direct de warme blik van een oom van me op de linker kist. Rechts kijkt een van mijn vele tantes me aan. De enige link tussen hen was dat ze aangetrouwde familie van mijn moeder waren. Ze overleden afgelopen week, drie dagen na elkaar.
Wassingen van de ziel
Terwijl ik kijk, voel ik mijn tranen prikken achter mijn oogleden, ze willen hun weg naar buiten vinden. Iemand zei ooit tegen me dat tranen de wassingen van de ziel zijn. Ik laat ze langzaam lopen, over mijn wangen, door het kuiltje van mijn keel, rechtstreeks naar mijn hart. Een zucht ontsnapt me en ik weet dat het goed is zo. Zij vinden elkaar aan de andere kant van de sluiers. Net als al die andere ooms en tantes die hen voor gingen. Ik zwaai ze uit, wens ze een goede reis. Het jonge meisje en ik lopen als eenheid terug naar de keukentafel waarin ik onze innerlijke reis begon.
Ik wens jullie een goede reis
Nu mijn tranen gedroogd zijn is mijn hoofd weer helder. Ik bedenk me dat afscheid nemen bij het leven hoort en dat tranen daar een deel van mogen zijn. De volgende zinnen borrelen omhoog: Een buiging voor Gerard, een buiging voor Dora. Ik wens jullie een goede reis. Als jullie ginds aankomen, groeten jullie dan mijn lieverds van me?
Kom in contact met wat gezien wil worden
Blijf niet lopen met verdriet, vraag hulp, kom in contact met wat gezien wil worden. Ik heb een goed stel oren en de nodige ervaring met afscheid nemen. Klik hier als je een stap wilt zetten.