Op mijn vijftigste verjaardag was ik voorbereid op de onvermijdelijke emoties die gepaard kunnen gaan met ouder worden. De last van de mijlpaal. Niets bleek minder waar, ik had hier geen enkel probleem mee. Sterker gezegd: ik was er blij mee dat ik dit bereikt had. Alsof ik jaren van vermoeidheid en depressieve gevoelens nu eindelijk achter me mocht laten. Ook de jaren daarna voelde ik me niet ineens ouder, extra vermoeid of verward. De confronterende vraag ‘wie ben ik en wat wil ik’ was er nog niet.

De vreemdeling en de envelop
Op een dag vond ik een verrassing in de vorm van een vreemdeling op de stoep met een prachtige envelop, zijn taak was om me deze persoonlijk te overhandigen. Bij het openen viel direct een soort grijze waas op. Een laagje dat me raakte in onaangename zin. Ik voelde verdriet omhoog kruipen met een toef boosheid er bovenop. De enige tekst die geschreven stond was: 55 jaar.

Die kwam binnen
Mijn leven is ineens tot minder dan de helft gekrompen! Mijn leven waarin ik – als kind uit de vijftiger jaren – nooit erg bewust leefde, behalve dat ik leven als zwaar zag in de voorgaande lange jaren. Ik ben, net zoals heel veel mensen, gerold in het leven van mijn ouders. En in het leven van de omgeving waarin ik opgroeide. Ik was het gemiddelde van mijn omgeving geworden, maar dan met meer pijn dan de meeste anderen. Het is tijd om na te gaan wat ik wil met de rest van mijn tijd, de eerder genoemde ‘wie ben ik en wat wil ik’ keek me aan. Hellup!

Er ligt zoveel moois verstopt binnenin je
Er kruipt een glimlach op mijn gezicht terwijl ik het kopje geurige koffie aanpak. Intussen ben ik aardig bedreven geworden in het weg laten smelten van die buitenste lagen die niet van mezelf zijn. Zo ook bij jou. Wauw, er ligt zoveel moois verstopt binnenin je. Je mag telkens vertrouwen dat alles goed komt – zelfs al goed is precies zoals op dit moment bedoeld. Telkens weer met net zoveel compassie naar jezelf te kijken als dat je zou doen bij je hartsvriendin. Dit is een proces dat nooit klaar is, een proces waarbij je jezelf steeds meer leert kennen voor wie je werkelijk bent.

Hoopvolle gedachten
Drie (en meer) hoopvolle gedachten in je groeiproces naar liefdevol en licht leven:

• Op den duur schrik je minder en minder van wat je tegenkomt in je groei als mens
• Je weet dat je zo ver gegroeid bent dat je vlotter door processen heen kunt
• Je mag er echt op vertrouwen dat je nooit meer voor je kiezen krijgt dan je aankunt

Ook is het fijn te weten dat je steeds makkelijker hulp in liefdevolle vorm kunt toelaten. In het begin zaten er nog dikke lagen bescherming om je heen. De lagen die de zon – de liefdevolle energie – tegenhielden. Je gaat meer en meer voelen dat je zelf ook een liefdevol wezen bent. Je leert dat dat wat je tegenkomt een verhaal is dat je jezelf vertelt op basis van oude ervaringen. Pijnlijk maar ook niet meer én niet minder.

Jij en je omgeving
Neem maar van me aan dat jij niet je ouders bent, dat je niet hun leven hoeft te leven. Vooral dat je niet het leven hoeft te leven zoals je tot nu toe deed. De focus op wie je werkelijk, diep van binnen bent maakt dat je steeds vaker een glimlach laat zien. Zo’n echte glimlach vanuit je tenen waarbij je hart lekker warm wordt. Waarbij je omgeving zich afvraagt wat er met jou aan de hand is omdat je er de laatste tijd steeds vaker rustig, vreugde- en vredevol uit ziet. Yes, je hart maakt een vreugdesprongetje.

Ontdek! Spring! Jouw mooie hart wil leven! Verken je mogelijkheden, via deze button maken we kennis.