Grote leegte, dat is wat er vanochtend was. Dat gevoel dat ik niet weet hoe ik aan de dag moet beginnen, laat staan deze tot een positief iets te maken. Onder de dekens blijven verstoppen is geen optie gezien de pup die ook aandacht nodig heeft. Zucht….

Tegen de stroom op
Ineens realiseer ik me dat, na pakweg 30 jaar tegen de stroom op roeien, het einde in zicht is. En zoals altijd, het zwaarste stukje zijn de laatste meters, als ik bijna bij de finish bent. Een combinatie van blijheid dat het er bijna op zit én vermoeidheid in m’n hele systeem is het gevolg.

Vechten tegen herinnering
Als ik hier tegen vecht, tegen die vermoeidheid, wordt het alleen maar erger. Acceptatie is hierin een helpende kracht waardoor het vechten in elk geval niet nóg meer energie vraagt waar toch al zo’n tekort aan is op dat moment. En eigenlijk vecht ik vooral tegen de herinnering van de depressieve periodes die ik nooit meer wil voelen.

Zo snel
Wonderlijk genoeg voel ik me lichter en makkelijker zodra het inzicht zich aandient dat dit de laatste zware loodjes zijn. Zo snel kan het gaan als je je rot voelt: kijk waar het vandaan komt, heb begrip voor jezelf en je situatie en zie dat er dan een soort wondertje kan gebeuren.

Op welke manier klim jij weer de goede kant op, hoe doe jij dat?
Hoe zorg jij dat je overeind blijft? Weet je al hoe je komt van moe, futloos, aanpassen en pleasen naar energiek en gelukkig zijn, telkens weer? Geef hier aan dat je een gratis kennismaking fijn vindt waarbij je in elk geval twee specifiek bij jou passende tips krijgt. Ik houd tijd vrij voor je, kunnen we elkaar telefonisch ontmoeten.