Steeds maar weer bedenkt ze hoe het beter, anders, leuker kan. Steeds is dit vanuit een ergernis dat dingen die zij wil doorkruist worden door iemand anders. Hele verhalen, leuke en minder leuke, spelen zich af in haar hoofd. Deze worden daardoor meer en meer bevestigd door wat zich in haar buitenwereld laat zien. Ik neem je mee in haar verhaal en stap met haar en jou een week terug in de tijd.

Anne-Mieke is op een van de eilanden voor een weekje rust in het hoofd, lekker uitwaaien aan het strand enzo. Eigenlijk is het best wel fris, met duidelijk meer wind dan ze gewend is, maar dat deert haar nu niet. Ze loopt kilometers langs het strand. Net zo lang tot ze huivert van de kou die langzaam de warmte vervangt binnenin haarzelf. Ze voelt de rilling door haar hele lijf trekken, lekker om het lichaam nu eens te kunnen voelen, dat waar ze normaal geen tijd voor heeft of neemt. Terwijl ze deze gedachte heeft, corrigeert ze zichzelf vanwege haar intentie van deze week: ‘Ik ga deze week eerlijk zijn, eerlijk tegenover mezelf. Er is niemand om me heen waarvoor ik me beter of sterker hoef voor te doen dan ik me voel, behalve misschien voor mezelf.‘

De belofte aan zichzelf
Ze schrikt van die laatste gedachte. ‘Lieg ik dan steeds weer tegen mezelf, dit terwijl ik zo mijn best doe om alle ballen in de lucht te houden en tegelijk ook te laten merken wat ik voel en nodig heb?’ Ze slikt, voelt onrust omhoog kruipen. En terwijl ze de neiging heeft om gewoon door te lopen alsof die gedachte niets voorstelt, bedenkt ze zich en roept zichzelf bij de les: ‘Nee Anne-Mieke, je hebt jezelf een belofte gedaan en dat is om te stoppen met weglopen zoals je jarenlang hebt gedaan!’

Ze geeft zichzelf toestemming
Terwijl ze over de zee staart, kan ze niet anders dan de tranen langzaam laten komen. Ze blijven eerst korte tijd in haar wimpers hangen en al gauw lopen ze over haar wangen, via het kuiltje onder haar kin richting haar hart. De opmerking ‘tranen zijn de wassingen van de ziel’ dringt zich op, een troostende gedachte die tegelijk nog meer waterlanders laat vloeien, omdat ze zichzelf nu eindelijk toestemming geeft. 

Ze had zelf niet eens door wat haar rol was in het geheel
Anne-Mieke kijkt me verdrietig aan terwijl ze dit met me deelt. Ze geeft toe dat het een zware week is geweest. De spiegel van haar leven, waar ze deze week in heeft gekeken, heeft haar wakker geschud en de conclusie die ze trok is dat ze het anders wil. Deze keer niet beter, anders, leuker voor haar omgeving, maar voor haarzelf. “Ik wil gewoon weer gelukkig zijn en ik heb met de beste bedoeling een valkuil voor mezelf gegraven waarvan ik het bestaan niet eens doorhad. Juist het inzicht dat ik zelf deze situatie mogelijk heb gemaakt en hoe ik dit in stand houd, heeft me wakker geschud.” 

Iemand die met me lacht, die me tijd en aandacht geeft
Dwars door het gesnotter en de tranen heen kijkt deze mooie vrouw me met een zachte glimlach aan. “Als ik de ander maar gelukkig maak en me aanpas, dan zien ze straks ook wel wat ik nodig heb… Dát hoort bij het verleden, nu is het mijn beurt, ik zet mezelf nu op nummer één in plaats van in die allergrootste valkuil ooit te stappen. Liefde, warmte, een arm om me heen, iemand die spontaan ja zegt als ik met een voorstel kom, iemand die met me lacht en me tijd en aandacht geeft. Dat is wat ik wil en ik gaf mezelf al die dingen niet door steeds maar bij die ander bezig te zijn.”

Terug bij eigenwaarde en -liefde
Het is even stil en ik laat haar haar eigen tempo aanhouden. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, tilt ze haar hoofd op, ze glimlacht als ze zegt: “Eindelijk zie ik Anne-Mieke, ik ben heel benieuwd naar haar. Ik zal je gegevens doorgeven aan die lieve vriendin van me, die worstelt ook al zo lang met teveel gedoe.” We kijken elkaar aan en terwijl we een dikke knuffel uitwisselen beloof ik haar het linkje naar het gratis koffiemomentje in mijn blog op te nemen.