Mijn hoofd is moe, net als mijn lijf. Ook mijn lief straalt zichtbaar ‘ik ben moe’ uit. Onze kleine viervoeter van nog geen 10 kilo wint met vlag en wimpel van ons. Moeiteloos wisselt hij tijdens de dag tussen plasjes, eten, slaapjes en rondjes racen door huis en tuin. Intussen proberen wij onze weg te vinden in de extra was, ons normale werk en een enkel plasje opruimen dat alsnog binnen in huis is beland. We zijn onszelf opnieuw aan het uitvinden binnen deze nieuwe setting en dat vraagt creatief omgaan met wat er is. Gelukkig hebben we een dijk van een vraagbaak in de vorm van de fokker waar hondje Fin vandaan komt, het is tijd om genieten voorop te zetten i.p.v. de taak van opvoeden direct perfect  te willen doen.

Terug in de tijd, een herinnering wordt wakker
Dit alles roept me naar 1986, na de geboorte van mijn tweede kindje, onze dochter. Al na een paar dagen dient zich bij mij geen roze, maar een donkere wolk aan. Heel anders dan toen mijn zoon werd geboren. Dit kindje is een huilbaby, ze eist aandacht, heeft een overduidelijk gespannen lijfje en dat doet zeer om te zien. Overdag zijn er mijn twee kinderen om voor te zorgen en ’s nachts ben ik uur na uur alert, terwijl ik met een half oor lig te wachten of ze al begint te huilen. Ik zak als moeder steeds dieper de put in. Therapieën helpen niet, evenals medicatie. Wat wel helpt, is dat er negen maanden lang hele dagen een schat, genaamd Tanja, bij ons komt, mijn reddende engel. Ik kan de zorg even bij haar laten en een tukje doen of een half uurtje frisse lucht snoepen. Wat blijft is stevige vermoeidheid met vlagen van depressiviteit en hier en daar een dag met een wazig zonnetje in de komende twaalf jaar. 

Angst voor herhaling van depressiviteit dient zich aan
Dit alles vertel ik niet om interessant te doen, wel om duidelijk te maken dat een nieuwe situatie in het leven je ineens weer in oude wonden kan raken, terwijl je dacht dat je het oude zeer al had opgelost. De slapeloosheid, vraagtekens over hoe dingen aan te pakken en vooral het aanpassen aan andere omstandigheden lijken een herhaling van toen. Dat is nu aan de orde. Pup Fin raakt aan de oude wonden en wat heel duidelijk voorop staat is de angst dat de jaren van depressiviteit terug zullen komen.

Gelukkig weet ik na zoveel jaren wel wat me te doen staat, zodat ik het snel weer goed kan hebben, de tijd en allerlei opleidingen hebben me veel geleerd.

Als hetzelfde pijnpunt zich later weer laat zien
Wat dit heel duidelijk maakt, is dat de dingen die we meemaken – zeker als het erg pijnlijke ervaringen zijn – zich vaak niet in één keer laten oplossen. Je lost het op tot zover je op dat moment aan kunt, verder dan dat is dan ook niet mogelijk. Je hoeft jezelf daarin ook zeker niet op de kop te geven; een schouderklopje voor wat je al hebt opgelost helpt beter. Als hetzelfde pijnpunt zich later weer laat zien dan wil dat niet zeggen dat de therapie van bijvoorbeeld vijf jaar geleden niets gedaan heeft, het betekent alleen dat je deze keer een laag dieper mag gaan. Wie weet wordt het ontstaan van de pijn, de wortel, dan ook opgelost. 

Uiten wat er speelt is zelfzorg
Het kan dan zijn dat deze pijn zich niet opnieuw laat zien in je leven, of het blijft een aandachtsgebied, zoals bij mij. Voor mij is deze herinnering een teken dat ik mijn grenzen in de gaten heb te houden om leeglopen te voorkomen: Het is tijd om te uiten wat er speelt, ook dat is zelfzorg. Zelfzorg kan beginnen met een koffiemomentje met mij, zonder verplichtingen, maar wel met de uitnodiging om naar jouw leven te kijken. Boek hier jouw moment…