We hebben sinds kort een actieve tuinkabouter in onze tuin. Geen ‘echte’ van steen met een kruiwagentje en een hark om op te leunen, maar een in levenden lijve. Op totaal onverwachte momenten blijkt ineens de voortuin te zijn geschoffeld en het onkruid tussen de stenen van de oprit is verwijderd. Je snapt waarschijnlijk wel dat we perplex stonden: hoe dan, wie dan, waarom? De actie van de tuinkabouter laat me achter met een mix van gevoelens, binnenin mij woedt een tweestrijd.
De een zegt dat ik dankbaar moet zijn, dat het fijn is minder werk aan de tuin te hebben, een ander zegt dat ik blij mag zijn dat we geen geld hoeven te investeren in een tuinman of -vrouw. Eerlijk gezegd ben ik altijd wel gehecht aan dat groene tapijtje dat zich daar dapper een weg weet te banen en de hardheid van dit weinig natuurlijke stukje van mijn dorp verzacht. Met gefronste wenkbrauwen kijk ik het aan terwijl het gesprek met de buren (en binnenin mezelf) doorgaat.
Schoon geharkte tuintjes
Ik had overigens met liefde een x-bedrag betaald aan de tuinmensen van de zorgboerderij in de buurt; hiermee zouden we twee vliegen in een klap slaan. Tot nu toe heb ik dat alleen buiten de deur gehouden, omdat deze mannen gewend zijn aan schoon geharkte tuintjes, clean en strak, waar ik me niet zo in kan vinden.
Ik houd van een weelderige tuin
Liever besteed ik mijn geld aan nieuwe planten waar ik van geniet. Ik houd van weelderige tuinen met veel bloemsoorten vol geur, kleur, beweeglijkheid en zachte vormen. Deze planten proberen al dan niet voorzichtig elkaars stukje in te nemen en intussen de bodem veilig te houden van uitdroging. Kortom, een lust voor het oog en de natuur.
Zwarte handen maken terwijl ik moeder aarde bedank
Goed gezien is, er een verdrietje in me gekropen dat me laat herinneren aan het feit dat ik juist zo blij was met mijn nieuw verworven lef om in de voortuin op mijn geheel eigen trage manier met de hand het onkruid te verwijderen. Ik zit op mijn billen op de grond, op een kussentje, en maak mijn handen zwart terwijl ik de aarde bedank voor al wat ze doet. Het is ook goed te weten dat ik jarenlang de stem in me had die zei dat ik het niet goed genoeg deed, dat het sneller moet, dat ik strak gesnoeide planten in de tuin moet hebben en daaromheen een mooi geharkte zandvlakte. Brrrr, niet mijn ding.
Het gaat over grenzen stellen
Als je goed hebt gelezen gaat dit hele verhaal over grenzen stellen, en hoe ik dat al dan niet doe. Pas sinds mijn 50e ben ik daar langzaam mee begonnen, mede door mijn scheiding in die tijd. Grenzen stellen vraagt om te weten wat je zelf wilt, een lastig te beantwoorden vraag na een leven van aanpassen en pleasen om maar gezien te worden. Ongevraagde inmenging in mijn voortuin is net zoiets als dingen uit de handen grissen als je je hand hebt bezeerd in plaats van dat je zelf kunt uitvinden hoe het wel kan. Dit is net zoiets als dat mensen de neiging hebben om een keuze door te duwen terwijl ik nog tijd nodig heb om tot een voor mij juiste keuze te komen. Ook dat is niet fijn en vraagt om een duidelijk grens.
Drie conclusies na deze les van de tuinkabouter
Het huidige, hoge leeftempo is een uitdagend iets voor mensen die zo bedraad zin als ik. Langzaamaan, in een week tijd, ben tot ik deze drie conclusies gekomen:
- Helpen mag, graag zelfs, als ik dat vraag.
- Ik ga het gesprek aan met deze lieve mevrouw op leeftijd, die zich met haar tijd geen raad weet en haar eigen tuin zo mist. Ik wil samen met haar kijken of we tot een tussenvorm kunnen komen, zodat zij lekker in de aarde kan wroeten en ik mijn handen zwart kan maken op mijn eigen manier, tijd en tempo.
- Mijn eigen manier is de enige manier waarop ik zelf plezier houd in wat ik doe.
Zo word je meer en meer jezelf
Mijn oproep aan jou is om je eigen tempo te volgen, je eigen hart te horen, je eigen manier te vinden in het leven en daar volledig oké mee zijn. Zo word je meer en meer jezelf, los van alle conditioneringen. Dát is pas echte vrijheid! Duurt het gedoe in jouw leven al veel langer dan je lief is, en kom je er zelf niet uit, vraag dan vrijblijvend een koffiemomentje aan via deze link.
