Haar vrolijke gele schoenen doen braaf waarvoor ze bedoeld zijn: ze dragen haar graag door het leven. Ook vandaag weer. Samen zijn ze op stap naar een klein gehucht in het mooie Salland. Via steeds smaller wordende weggetjes, met veel bochtenwerk waar telkens weer een nieuw verrassend uitzicht zich laat zien, komt ze langzaam dichterbij de bestemming. De schoenen bedienen de pedalen precies zoals bedoeld is, dit automatisme maakt het makkelijk om hier te rijden. Bij het naderen van de tegenliggers klinkt telkens een soort brommend geluid vanwege contact tussen de banden en de grasstenen in de berm, ze wordt er rustig van. 

Een beetje gas terug
‘Ga na 6 kilometer rechtsaf naar Schapendijk’ klinkt er via maps. Een snelle blik op het schermpje maakt duidelijk dat er geen directe bochten of straatjes van rechts zijn, lekker. Ze neemt een beetje gas terug om nog even van het zachte ochtendlicht te genieten. Wat is het hier mooi. ‘Sla rechtsaf en dan bevindt zich uw bestemming links van u.’ Terwijl ze dit hoort, schudt ze het laatste restje thuis van zich af en stapt deze ervaring in. Dit is het moment waar ze altijd weer met plezier naar uitkijkt.

Er worden weer levens in beweging gebracht
Bij binnenkomst blijkt ze de eerste deelnemer te zijn en al snel druppelen de collega-opstellers binnen. Er wordt geknuffeld, enthousiast begroet en samen gelachen met een lekkere kop thee in de hand. Vandaag worden er weer levens in beweging gebracht, de twee vraagstellers hebben nog niet echt een beeld van wat er zal gebeuren, maar dat komt wel. Dit is overigens niet anders bij de dame met de gele schoenen, het grote verschil is dat ze ervaren is in dit werk en dat ze weet dat alles wat zich laat zien helpend is richting een fijner leven, met steeds minder gedoe op het werk. De vraagstellers zijn in goede handen vandaag.

Automatisme kan helpend zijn
Het automatisme tijdens het rijden, waar ik hierboven over schreef, is in dit geval zonder meer helpend. Tijdens mijn eerste rijles – waar elke handeling nog nieuw was en elke tegenligger de straat ook plotseling liet krimpen tot een miniem smal weggetje – was dat er gemak er nog niet. Door vaak achter het stuur te zitten, groeide het tot een helpend geheel.

Een scheve houding door automatisme
Toch kan automatisme ook remmend zijn. Stel je voor hoe je als puber, met de onverschillige houding die een opgroeiend kind kan hebben, steeds de tas over je rechterschouder hangt. Niet zoals een rugzak bedoeld is, gewoon op de rug met het gewicht verdeeld over de schouders, maar alles aan één schouder waarbij deze ook nog eens opgetrokken moet zijn, anders glijdt de tas er telkens af. Na een paar jaar puberen is de houding van deze jongere scheef en dit zal echt nog wel een tijd aanhouden, leidend tot rugpijn later.

Ingeslepen patronen
Een ander voorbeeld, wellicht nog erger, is dat een heel groot deel van de vrouwen geleerd heeft zich aan te passen. Vaak kregen ze als jong kind al verantwoording op zich geladen die niet echt passend is voor een kind, bijvoorbeeld of je even op je broertje wilt letten. In een enkel geval is dit niet zo gek, maar als het een gewoonte wordt, dan kun je van die ingeslepen patronen krijgen die 40 jaar later nog steeds actief zijn. Altijd verantwoordelijk voelen voor anderen is een vaak gezien gevolg. Of juist het tegendeel dat zich laat zien in elke verantwoording afschuiven. Ik heb het hier ook over aanpassen, pleasen, ja zeggen op elk verzoek, zonder er bij na te denken.

Moed gevraagd om de deur te openen
De olifantenpaadjes in je hoofd, oftewel gewoontes, maken dat mensen zeggen dat ze nou eenmaal zo zijn. Hiermee zet je jezelf gevangen in je privé-gevangenis waarvan de deur alleen door jou op slot wordt gedaan, met de sleutel aan de binnenkant. Moed is wat er nodig is om jouw gewoontes te doorbreken. Op wilskracht gaat bijna niet, dan komt er toch echt een zelfonderzoek aan te pas: waar zijn die olifantenpaadjes ontstaan, hoe doe je dat dan, hoe kun je je oude gewoontes veranderen naar nieuwe die je helpen in de richting van fijner leven? Een deel van dit proces is om jezelf niet op de kop te geven, ooit hadden je gewoontes nut, bijvoorbeeld om het leven veilig te houden. Hiervoor mag je jezelf een schouderklopje geven, dat heb je toen goed gedaan.

Ik nodig je uit
Is het nu voor jou tijd om je leven in de prettiger richting te sturen, met meer liefde en warmte binnenin jezelf? Het is tijd om dit op elk moment te kunnen voelen, juist omdat je dit voor jezelf voelt en niet meer van buiten hoeft te helen. Ik nodig je uit voor een koffiemomentje waarin ik een luisterend oor voor je heb.