Ik gun mezelf lummeltijd. Ik houd van spelen en buiten de lijntjes kleuren én ik hoef niet altijd productief te zijn. Oh jee, mijn moeder zou zich in haar graf omdraaien als ze dit zou lezen. In mijn ogen kijkt ze over mijn schouder mee vanuit die andere dimensie waar haar ziel nu is. Dan weet ze dus, daar is ze dan ook getuige van, dat het zo helpend is om een niets-dag te nemen op z’n tijd. Dit zijn van die dagen waar ik stil sta, soms allerlei dingen doe die ik normaal niet doe. Alles behalve werken. Gek genoeg is er juist in die uren de ruimte en tijd om op heldere ideeën te komen, noem het maar brainwaves. Heerlijk zijn die, ze zitten vol van creativiteit vanuit de stilte die op zo’n dag ontstaat. 

Het ‘ga eens wat doen’ klinkt nu nog na
Dit zijn geen dagen van kleuren, breien of klussen. Dit zijn de dagen dat ik gewoon mag niksen, dat wat vroeger thuis niet kon. Mams stem klonk direct door de ruimte alsof ze door de muren kon kijken als ik zat te lezen. Wat ik hoorde was: ‘ga eens wat dóen!’ Woorden die af en toe nog naklinken in mijn hoofd. Tot een jaar of drie na haar overlijden voelde ik nog boosheid en verdriet, ik begreep niet dat ze mij niet kon zien of horen als Anneke. Als ze mij zag, zag ze tegelijk ook haar overleden moeder en mijn overleden zus, degenen die ze intens miste. Op hen moest ik lijken, ook al kon ik niet aan dat ideaalbeeld voldoen, de doden winnen altijd. 

Wat je niet kunt zien, is dat ik dit schrijf met een glimlach op mijn gezicht, omdat ik intussen heb geleerd vanuit zachtheid naar haar te kijken, iets dat jarenlang echt anders was.

Vrede, alleen aan de buitenkant
In de opstellingen die ik begeleid zie ik dit thema, de moeder en haar volwassen kind, vaak voorbij komen. Aan de buitenkant lijken mensen vrede te hebben met hun moeder, terwijl er diep van binnen klinkt: ‘mijn moeder is niet goed genoeg, ze gaf me niet waar ik behoefte aan had.’ Dit stille, vaak onbewuste verwijt maakt dat je nu niet vrijuit kunt leven, dat er gedoe is met je relatie of met je gezondheid. Dit verborgen gevoel maakt dat jij niet werkelijk jezelf kunt zijn. 

Is de goede band echt goed?
Bijzonder in dit verhaal is dat de meeste vraagstellers waar ik mee werk zeggen dat ze een goede band hebben met hun moeder. Ik zie dan vaak een licht gebalde vuist, wrijven in de handen, opgetrokken schouders. Ik voel fysiek hun spanning en zie dan aan de buitenkant hetgeen waar hij of zij zich nog niet bewust van is. Als ik het aanwijs – ‘ik zie dat je je handen wringt’ – dan is er schrik, alsof ik degene betrapt heb op iets slechts. Dit terwijl er niet meer aan de hand is dan dat je lichaam laat zien dat er spanning zit waar je je nog niet bewust van was. 

Erkennen van gemis maakt verandering mogelijk
We hebben geleerd dat we niet slecht mogen denken over onze ouders. Dat is wat we gehoord hebben; thuis, op school, in de kerk of in de straat waar we opgroeiden. Het ‘eert uw vader en uw moeder’ zit nog in de herinnering van veel mensen verankerd als een basishouding. Moeder heeft tenslotte alles gedaan voor je wat ze kon, als ze meer had gekund had ze dat wel gedaan. In die zin valt haar niets te verwijten. Als je nog dieper kijkt, gaat dit niet eens over verwijten, het gaat over erkennen dat je veel gekregen hebt én tegelijk de warmte en geborgenheid hebt gemist. Misschien mochten je vriendjes nooit bij je komen spelen omdat dan alles vies werd. Dat is een gemis, hoe goed je moeder ook was. Dit gemis te erkennen maakt een wereld van verschil.

Je ouders volledig accepteren zoals ze waren en zijn maakt vrij
Al met al is het lastig om los te komen van je ouders. Ik bedoel overigens niet dat je moet breken met je ouders, dat is zelfs helemaal niet mogelijk omdat ouders en kind onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. Dit is een van de wetmatigheden waar we  mee te maken hebben. Wat ik bedoel met loskomen van je ouders is dat je vanuit volledige acceptatie, liefde als dat lukt, naar hen kunt kijken:

‘Jullie zijn mijn ouders, ik ben jullie kind.
Ik accepteer voor de volle 100% wie en hoe jullie zijn,
ik accepteer ten volle wat ik gekregen heb van jullie
en ook dat wat ik niet gekregen heb
maar wel graag had willen hebben.’ 

Kun je dit werkelijk vanuit je tenen in alle rust tegen hen zeggen? Dan ben je vrij om te worden wie je ten diepste bent. Hoe zou het zijn als ik je daarin begeleid? Voel je je aangesproken? Geef me dan vrijblijvend een seintje, deel een koffiemomentje met me…