Monique was maandag voor het eerst bij me. Ze had al veel oud zeer aangepakt via verschillende wegen. Ik zag een mooi mens, met een intense hang naar ‘het mag me goed gaan, ook op fysiek vlak’! De pijn die haar lichaam gaf én die haar geest nog droeg was veel om te dragen. Haar wens naar fysiek goed voelen stond die dag centraal. Monique houdt de foto’s in haar hand stevig vast terwijl ze er doorheen bladert. In ons eerste contact, tijdens een gratis koffiemomentje, vroeg ik haar om deze mee te nemen.

Ze vertelt over haar moeder
“Mijn moeder, een statige vrouw, ging rechtop door het leven. Terwijl ik dit zeg, voel ik wel een grijns opborrelen, want rechtop betekent dan ook werkelijk dát, alsof ze een bezemsteel had ingeslikt. Nooit zou ze buigen. Niet voor ons als gezinsleden, niet voor de ‘hoge heren’ van het gezag, niet voor haar ziek zijn. Zij was nergens bang voor. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik nu iets anders in haar ogen zie als ik goed kijk. Als ik de foto’s waar ze op staat naast elkaar leg dan zie ik een schemer van terughoudend of voorzichtigheid, alsof ze op haar hoede was. Grappig genoeg zie ik iets anders in haar gezicht als ze naar mijn vader kijkt, haar blik is dan zacht en warm, en ik voel dat ikzelf ook ontspan terwijl ik dit vertel.”

Voorzichtigheid trekt over haar gezicht
Ik vraag haar iets meer over haar moeder te vertellen en vanaf het eerste woord schuift er een soort voorzichtigheid over haar eerder zo open en hartelijke gezicht. Voordat ze echt in het verhaal zit, vraag ik haar of ze dit zelf ook merkt. Haar ogen kijken als bij een kind dat betrapt wordt op iets dat echt niet mag. “Je hebt gelijk, dit voelt precies zoals mijn moeder ook kon kijken en de laatste tijd heb ik vaker dit gezicht. Ik kon het alleen nog niet thuisbrengen, word er wel moe van op zo’n moment.” Direct zie ik de glimlach weer terugkomen en ik vraag of ze nog even bij dat andere gezicht wil blijven, te voelen wat dat met haar doet. Monique gaat verzitten, we zijn op de weg van oud zeer loslaten en tegelijk ruimte maken voor nog meer zachtheid in haar lijf en leven.

Weerzin tegen aangepast moeten leven
Zoals zoveel mensen willen we het graag goed doen, zo graag dat we onszelf buiten beeld kunnen schuiven. Als ik kijk naar een van mijn vriendinnen, dan zie ik iemand die het lastig vindt om een keuze te maken, doodgewoon omdat ze zich niet graag vastlegt. Ze denkt dat ze dan haar leven voortaan alleen nog maar op die manier mag leven, aangepast. Dat ze dan niet meer mag spelen, mag veranderen als ze daaraan toe is. Dit doet wel erg denken aan de schoolbanken: ‘zit nou eens stil, pak die sommen op deze manier aan, je kunt niet luisteren en uit het raam kijken tegelijk.’

We zijn allemaal verschillend maar er zijn wel verwoede pogingen gedaan om ons in een soort eenheidsverpakking af te leveren na de middelbare school. 

Het einde van overeind blijven is het begin van eigen wijsheid
Vaak zijn het mensen zoals Monique (ergens tussen de 50 en 65 jaar) die de dringende behoefte voelen om oude gewoontes en dreigende gezondheidsissues bij de wortel aan te pakken. Liefst nog voordat we het hebben doorgegeven aan onze eigen kinderen. Het ‘pleisters plakken’ hebben ze al zo vaak geprobeerd met vaak bitter weinig resultaat. 

Sprong in het nog onbekende
Het vraagt een sprong in het nog onbekende diepe om los te komen van de stemmen die we zo vaak van kleins af aan gehoord hebben. We hebben het tot onze eigen stem gemaakt, het lijken onze eigen woorden die we spreken. We hebben wat we zagen tot onze eigen gewoontes gemaakt, een eigen soepje ervan gemaakt om maar overeind te blijven.

Ik daag je uit om te onderzoeken hoe en wie je bent als je al die stemmen naast je neerlegt. Ik daag je uit om op onderzoek uit te gaan. Als je de uitdaging aanneemt dan is deelname aan de gratis eigen wijze lunch en learn een mooi begin.