De hond met een prachtige goudbruine vacht loopt met z’n baasje mee, de vrouw die hem een tweede leven gunt. Het lijkt wel een paradijs als je hier komt wonen na 6 jaar rondzwerven in Spanje! Ik schrijf dat het wel een paradijs lijkt, maar aan de hond zelf zie ik iets anders en de vrouw benoemt dat ook. Schichtig kijkt hij om zich heen, de staart een beetje onder de buik geslagen. Rustig gaan zitten terwijl de baasjes staan te praten is er niet bij en steeds probeert hij richting huis te lopen, weg uit de niet-veilig voelende omgeving. Een hond die het thuis goed heeft, maar verder duidelijk niet happy is in zijn nieuwe paradijs.

Is dat dan niet net zo bij ons als mensen? Als ik kijk naar gedrag van mensen dan zie ik hetzelfde als bij deze hond: ik kan hier redelijk functioneren, goed genoeg, maar er zit wel pijn. Schrikken als er harde woorden klinken, een stijve rug hebben, een schichtige blik met een ietwat verwrongen glimlach, last hebben van been of voet…. Het zijn ongeveer dezelfde uiterlijke tekenen van stress die mens en hond met zich meedragen. Stress die lang opgeslagen zat in het lijf en die intussen een uitweg vind via fysieke pijn, terugtrekken uit gezelschap of uitvallen. 

Verlangen naar soepelheid in het leven
Hoeveel volwassenen ken jij die niet goed durven kiezen voor hun eigen weg, die hun hart niet durven volgen of die last hebben van bijvoorbeeld een stijve rug? De pijn die genoemd wordt is precies dát, die rug. Wat daarbij helaas vaak buiten beeld blijft is oude opgeslagen pijn zoals verdriet of boosheid. Dat wat opgeslagen ligt in het lichaam maakt dat je niet meer soepel door het leven kunt of durft te gaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat die oude pijn meestal niet duidelijk aanwijsbaar is en dus niet opvalt.

Voor mij kwam er vandaag tijdens een opstelling (een werkwijze die ik graag toepas) nog aan het licht wat de werkelijke reden was dat ik mezelf rem in mijn werk. Dit liet zich zien via het vooral nog niet uitnodigen van mensen voor een geplande opstelling. Het werd me heel erg duidelijk wat er aan de hand was, ik voelde opluchting en had direct weer zin om mensen uit te nodigen. Zo snel kan het gaan!

Dwalingen in het verstandige hoofd
De magische dingen die kunnen gebeuren tijdens een opstelling geven een dankbaar gevoel, voor de deelnemers en voor mezelf. Vorig jaar kwam er in een opstelling naar boven dat de ware reden van het bloeddrukprobleem van een mevrouw lag bij teveel in het hoofd leven. Goed om te weten, mede omdat dit dan hoogstwaarschijnlijk zonder medicatie is op te lossen. Het was voor haar tijd om van hoofd naar hart te gaan, een mooi proces waar lef voor nodig is, maar wat oh zo de moeite waard is.

Als iemand mij vraagt of ik zelf altijd vanuit mijn hart leef, dan beken ik eerlijk dat dat niet zo is, soms verdwaal ook ik dusdanig in mijn verstandige hoofd dat niks meer lekker loopt. Wat een heerlijkheid als ik dan door een stevige duw van een lieve collega weer op mijn hartenpad beland!

Ons mooie hart dient als motor
Die duwtjes geef ik zelf ook regelmatig, niet om de ander te plagen of omlaag te halen, wel om het hard denkende hoofd tot stilte te manen. Weet je, ons hoofd hebben we nodig om het stuur te bedienen, maar ons mooie hart mag de motor zijn waarmee we ons leven vorm geven. Ben jij er klaar voor om aan de reis naar je hart te beginnen? Laat je het weten, dan reis ik graag een stukje met je mee.