Ze komt binnen met haar mooie donkerblauwe blouse aan, het succes dat ze heeft in haar werk is zichtbaar. Haar houding laat zelfverzekerdheid zien, haar sneakers daarentegen verraden haar creatieve kant. Ik krijg een stevige handdruk terwijl ze me vriendelijk en een beetje nieuwsgierig aankijkt. Ze glimlacht bij het zien van mijn favoriete werkplek, een heerlijk huiselijk cafeetje dat de naam van de eigenaresse draagt. Gewoon en vertrouwd alsof je bij je favoriete oma aan de tafel zit, geen designinrichting te vinden hier.

Het fijnste plekje in Deventer
Telkens als ik iemand voor het eerst ontmoet, spreek ik hier af. In het hoekje waar we zo fijn beschut zitten worden we verwend met een heerlijk ontbijt. Daarbij brengt de dame van het cafeetje – ze draagt zoals altijd haar mooiste glimlach – een stukje van de lekkerste wortelnotentaart die je maar kunt bedenken. Zelfgebakken uiteraard, want dat doet ze met verve en een hele hoop liefde.

Volschieten
Omgeven door deze koestering kijken we elkaar aan, ik zie haar ogen vochtig worden wat ze zonder succes probeert te onderdrukken. Verrassend genoeg zegt ze: “Steeds als ik me zo verwend voel zonder dat de ander er iets voor terug verlangt schiet ik vol, al die warmte voelt zo onwennig.” Stilletjes luister ik naar wat er achter deze woorden zit, verdriet dringt zich op samen met een afwerende houding, bijna verdedigend.

Verlangen naar veiligheid
Ik vertel wat ik voel bij haar, ze knikt en tegelijk met mijn woorden geeft ze haar tranen ongehinderd toestemming richting haar hart te lopen. De rust van dit verborgen hoekje geeft de veiligheid waar ze zo naar verlangt. En als ze na korte tijd een diepe zucht slaakt, weet ik dat we klaar zijn voor de wandeling die we gaan maken. De bodem van veiligheid en echt contact is gelegd. Het wonder van heling laat zich nu al zien in haar verzachtende blik.

“Al die prietpraat valt me zwaar tegenwoordig”
Terwijl onze voeten het bospad volgen, vertelt ze dat haar leven steeds meer lijkt alsof ze in een toneelspel staat, het is niet meer van haar. Ze kijkt me afwachtend aan, gaat dan toch zelf verder in haar verhaal. “Vanochtend bij het openen van het melkpak had ik het gevoel dat er een andere hand om de mijne lag, alsof iemand anders bepaalt wat mijn lijf doet. Ik hoor mezelf dingen zeggen die ik een maand geleden echt niet gezegd zou hebben. Toch rollen woorden als vanzelf uit mijn mond op zo’n moment. Vorige week zei ik – out of the blue –  tegen mijn buurvrouw dat ik echt geen zin meer had in haar praatje over de parkiet die zijn veren laat vallen. De tranen stonden me in de ogen Anneke. Al die prietpraat valt me zwaar tegenwoordig, dat terwijl ik te boek stond als rustige goede luisteraar die altijd klaar staat voor een ander.” 

“Leeggezogen door mijn omgeving”
Ze kijkt me aan terwijl ze stil blijft staan. “Anneke, ik kan het niet meer opbrengen. Ik wil het niet meer opbrengen, simpelweg omdat het niet meer lukt. Ik voel me leeggezogen door mijn omgeving, gebruikt door mensen die dit wel makkelijk vinden en ik wil dit niet meer. Ik zit een soort van dood te gaan, weet niet meer wat ik wil of wie ik dan ben als ik niet meer dat luisterende oor ben voor anderen.” Haar tranen rollen intussen weer over haar wangen. Met een woeste beweging poetst ze de tranen weg en ik vraag haar waarom ze dat doet, of ze haar tranen ook gewoon hun weg kan laten vinden.

Zij bepalen hoe ik me moet voelen
Verbijstering staat op haar gezicht, de alarmbellen binnenin haar rinkelen zichtbaar op volle sterkte. Ik kan ze bijna letterlijk horen, oorverdovend zijn ze voor haar. Ze houdt kort haar handen tegen haar oren gedrukt. Er klinkt boosheid in haar stem als ze zegt dat ik nu hetzelfde doe wat haar moeder en ook haar partner altijd doen. “Zij bepalen hoe ik me moet voelen, zij bepalen wel even of ik mag huilen of niet. Zij bepalen dat ik maar sterk moet zijn en door moet bijten, net als vroeger op de basisschool toen ik buiten de groep stond, er niet bij horend. Ik mocht niet eens huilen van mijn moeder, ze schoof mijn gevoel van oneerlijkheid aan de kant. Ze schoof mij aan de kant!”

De weg terug naar haarzelf is begonnen
Terwijl ze dat zegt, gaan haar ogen wijd open, letterlijk en figuurlijk. Kwartjes vallen, juist omdat ze terug is bij waar de oorsprong ligt van haar manier van het leven leiden. De weg terug naar haarzelf is begonnen, terug naar dat vrolijke kind dat ze toen was. Ze trekt vanwege de warmte haar blauwe blouse uit, er komt een verrassend bloemetjesshirt tevoorschijn. Dat waar ze blij van wordt is ineens niet meer verstopt, het komt meer en meer tevoorschijn. Ze wordt meer en meer zichzelf.

De reis naar jezelf
Deze reis naar jezelf is zo waardevol, dit mag je voor jezelf doen. Dit ben jij waard, gewoon al omdat die glimlach je zo mooi staat. Een virtueel of werkelijk kopje koffie drinken samen is makkelijk en hoe dan ook prettig. Er is wel een risico, dat wij een klik hebben en dat het je inzichten oplevert waarmee je aan de slag wilt. Durf jij deze kans te nemen? Druk dan nu op de ‘rode’ button, HIER dus.